Ola de novo!!!
Dicía o Aussías (March, para os non amigos) que nunca trigo negro deu pan branco, e nunca burro vello foi bo andador (e manda carallo, porque eses eloxios eran para a súa amada. En fin... os medievais, xa se sabe...).
Hoxe o Abélix Provii é unha contradición aos poemas de Aussías, porque nunca pensei ter que dedicarlle un epígrafe a un grupo que, que conste, teño canonizado.
Resulta que estes días ando sen antena da radio no coche (algunha, que se esquece de quitarlla e despois pasa o que pasa) teño os cd´s aprendidos de memoria, e non poido senón lamentarme ao detectar estrofas coma:
Coma un paxaro sen aire
atravesando o camiño
vives no teu mundo alleo
e fuxes do teu destiño*
Trátase de Fusco, un tema do segundo disco de Berrogüetto
A ver, eu entendo que as rimas consoantes quedar, o que é quedar, quedan ben máis chulas que as asoantes, pero chegar a estas cousas... Non sei, paréceme pasarse un pouco, non? E iso sen meterse coa forma verbal empregada que, en fin...
Pouco despois hai outra que non aparece neste compendio por problemas léxicos ou gramaticais, senón semánticos:
Non me queres ver de lonxe
nin de preto tan sequera (sic)
pasas diante dos meus ollos
coma se eu non estivera
A ver... Igual é que eu son medio finolis para estas cousas, pero eu creo que non é cuestión de "finolisicidade" pararse a pensar que é un tanto absurdo queixarse de que unha persoa que non nos quere nin ver ao lonxe, nos queira ver de preto. Paréceme un chisco Contradictio in Terminis, non?
En fin... Conste que o meu respecto cara este grupo é inmenso, e que este par de lagoas non abafan nin moito menos a súa calidade, pero aínda así, e á espera dunha edición dedicada a Ávalon (esa terá que ser publicada en varias tandas, porque aí si que hai para dedicarlle tempo) éncheseme o corazón de mágoa ao ter que dicirvos coma sempre Bks 1000! e a eles...
Destino, non destiño
Friday, November 28, 2008
Monday, October 06, 2008
Amodiño...
E é que é andando amodiño como mellor se ven as cousas...
Quizais nunca ningún/ha de vós probou nunca a ir a pouca velocidade pola estrada, e polo tanto non se parou a ler e a fixarse en todos e cada un dos sinais (de tipoloxía diversísima, pois agora ademais dos homologados para as estradas -os que aparecen nos libriños da autoescola cando facemos tests coma tolos para que nos dean o carné- coloca sinais todo o mundo: Deputacións, concellos, parroquias, asociacións de hosteleiros, comisións de festas e creo que ata o da panadaría da esquina).
Isto da bipolaridade fololóxico-gandeiril que me posúe permitiume facelo estes días (eu por min había ir amodo polo carallo, pero os axentes de Tráfico non están moi polo labor de que pasemos de 40, que disque xa tiñamos que ir a 25 e fan a vista gorda) e quedou para min marcada a sinalización dunha estrada en concreto que me fixo pensar ben, e volver a remexer na cachola a cuestión toponímica -que tan de moda está nestes tempos, ao ser o tema do que se ocupe o simposio ILGA´08, con presentación da denominada "parella da década" incluída- e a existencia, na que ata agora non reparara moito, dunha clase moi concreta de topónimos, e é a de palabras referidas ás vías de comunicación.
Explícome:
A estrada en cuestión (supoño que só aproximadamente, pois non creo eu que os nosos antepasados foran tan parvos coma para dar tantas curvas...) percorre o trazado polo que antigamente pasaba un Camiño Real e, quen sabe, se de xeito máis antigo incluso algunha calzada romana (por tirarse de fuciños non pasa nada, ou?), xa que é o mesmo itinerario que segue o Camiño de Santiago a Muxía e Fisterra. Pois ben, unha vez en antecedentes, comezo a soltar topónimos:
-Camiño Real: É unha das pequenas aldeas que hai ás beiras da estrada en cuestión. No significado do topónimo xa nin sequera entro, que me parece ata insultante.
- Piaxe: Disimilacións regresivas á parte (e para os que din que chamarlles peaxes ás das autoestradas é "galego de laboratorio" ben se ve o que puido ser os comezos desa poboación, e é que ben seguro que máis de un deixou alí uns bos cartiños para poder pasar.
- Cornado (,Marco do): Da selección de topónimos esclarecedores que estou poñendo, quizais este sexa o que ten máis aquel. Cando nos referimos a este termo, realmente remitímonos a dous lugares. Por un lado está a aldea do Cornado, que así "inprinsipiu" poderiamos relacionar con outros moitos topónimos próximos (mesmo hai quen di que esa é a orixe d´A Coruña) coma A Corna, Corneira, Cornanda, etc. que (e se meto a zoca non pasa nada que ha haber quen me corrixa) nos remite ao léxico da pedra, a zonas altas e de orografía agreste. Ben... A vós parécevos que o poría así se pensara iso? Non creo que me coñezades tan pouquiño, e é que o que me anda ás voltas na cabeza vén de dous factores. Por un lado está a existencia dun punto (hoxe hai un cruce de estradas, mais antigamente era un punto no medio do camiño, sen máis relevancia) denominado O Marco do Cornado que para máis INRI (e aquí vén o 2º factor) os velliños de alí (cear na casa da xente á que lle vas ensilar ten estas recompensas) relacionan cun marco, cunha pedra chea de inscricións que estaba chantada no lugar en cuestión e que hoxe, tristemente, está desaparecida, seguramente empregada para tapar algún fachanco (non é un erro tipográfico, aquí chamámoslle así) dalgunha leira. Isto lévame a pensar na posibilidade dun "Cornado" derivado de "Coronado". Tratándose dun punto relevante nun Camiño Real, creo que tería sentido pensar que nas inscricións da pedra en cuestión (xa postos a botarnos polas pozas mesmo vou dicir que incluso podería ser un Miliario) aparecera o nome dun rei, de aí o nome de Marco do Cor(o)nado...
Mentres sigo debullando a 40 Km/h neste termo, acábame de aparecer outra dúbida existencial deste tipo... Pesadoira, será un lugar no que se pesaban as mercadorías para pagar por elas, tipo fielato?...
Creo que vou ter que deixar Románicas que me está facendo moito mal, eh!
Bks 1000!
Quizais nunca ningún/ha de vós probou nunca a ir a pouca velocidade pola estrada, e polo tanto non se parou a ler e a fixarse en todos e cada un dos sinais (de tipoloxía diversísima, pois agora ademais dos homologados para as estradas -os que aparecen nos libriños da autoescola cando facemos tests coma tolos para que nos dean o carné- coloca sinais todo o mundo: Deputacións, concellos, parroquias, asociacións de hosteleiros, comisións de festas e creo que ata o da panadaría da esquina).
Isto da bipolaridade fololóxico-gandeiril que me posúe permitiume facelo estes días (eu por min había ir amodo polo carallo, pero os axentes de Tráfico non están moi polo labor de que pasemos de 40, que disque xa tiñamos que ir a 25 e fan a vista gorda) e quedou para min marcada a sinalización dunha estrada en concreto que me fixo pensar ben, e volver a remexer na cachola a cuestión toponímica -que tan de moda está nestes tempos, ao ser o tema do que se ocupe o simposio ILGA´08, con presentación da denominada "parella da década" incluída- e a existencia, na que ata agora non reparara moito, dunha clase moi concreta de topónimos, e é a de palabras referidas ás vías de comunicación.
Explícome:
A estrada en cuestión (supoño que só aproximadamente, pois non creo eu que os nosos antepasados foran tan parvos coma para dar tantas curvas...) percorre o trazado polo que antigamente pasaba un Camiño Real e, quen sabe, se de xeito máis antigo incluso algunha calzada romana (por tirarse de fuciños non pasa nada, ou?), xa que é o mesmo itinerario que segue o Camiño de Santiago a Muxía e Fisterra. Pois ben, unha vez en antecedentes, comezo a soltar topónimos:
-Camiño Real: É unha das pequenas aldeas que hai ás beiras da estrada en cuestión. No significado do topónimo xa nin sequera entro, que me parece ata insultante.
- Piaxe: Disimilacións regresivas á parte (e para os que din que chamarlles peaxes ás das autoestradas é "galego de laboratorio" ben se ve o que puido ser os comezos desa poboación, e é que ben seguro que máis de un deixou alí uns bos cartiños para poder pasar.
- Cornado (,Marco do): Da selección de topónimos esclarecedores que estou poñendo, quizais este sexa o que ten máis aquel. Cando nos referimos a este termo, realmente remitímonos a dous lugares. Por un lado está a aldea do Cornado, que así "inprinsipiu" poderiamos relacionar con outros moitos topónimos próximos (mesmo hai quen di que esa é a orixe d´A Coruña) coma A Corna, Corneira, Cornanda, etc. que (e se meto a zoca non pasa nada que ha haber quen me corrixa) nos remite ao léxico da pedra, a zonas altas e de orografía agreste. Ben... A vós parécevos que o poría así se pensara iso? Non creo que me coñezades tan pouquiño, e é que o que me anda ás voltas na cabeza vén de dous factores. Por un lado está a existencia dun punto (hoxe hai un cruce de estradas, mais antigamente era un punto no medio do camiño, sen máis relevancia) denominado O Marco do Cornado que para máis INRI (e aquí vén o 2º factor) os velliños de alí (cear na casa da xente á que lle vas ensilar ten estas recompensas) relacionan cun marco, cunha pedra chea de inscricións que estaba chantada no lugar en cuestión e que hoxe, tristemente, está desaparecida, seguramente empregada para tapar algún fachanco (non é un erro tipográfico, aquí chamámoslle así) dalgunha leira. Isto lévame a pensar na posibilidade dun "Cornado" derivado de "Coronado". Tratándose dun punto relevante nun Camiño Real, creo que tería sentido pensar que nas inscricións da pedra en cuestión (xa postos a botarnos polas pozas mesmo vou dicir que incluso podería ser un Miliario) aparecera o nome dun rei, de aí o nome de Marco do Cor(o)nado...
Mentres sigo debullando a 40 Km/h neste termo, acábame de aparecer outra dúbida existencial deste tipo... Pesadoira, será un lugar no que se pesaban as mercadorías para pagar por elas, tipo fielato?...
Creo que vou ter que deixar Románicas que me está facendo moito mal, eh!
Bks 1000!
Thursday, September 04, 2008
Dedicatorias...
Nunca entendín a colocación das dedicatorias. Por que ao comezo? Non estou dicindo que non deberan ir ao comezo, senón que non sei por que precisamente aí...
Realmente, as dedicatorias, como paratexto que son, deberían ir ao longo de toda a obra, non? Vale, non vou ser iluso, e ben sei que iso é fisicamente imposible, pero non sei se as deberiamos reter e ter presentes durante toda a lectura. Outra opción, (por que non?) en vez de lelas ao comezo coma borreguiños, e sendo conscientes de que nós como lectores tamén estamos construíndo a obra literaria, deberíamola ler cando nos parecera mellor: cando nos apetecera, cando ao longo da lectura nos pareza necesario saber a quen se lle dedica, ao final, ao comezo, antes de mercar o libro, nesta lectura afamada que se fai na librería para ver cal mercar (igual só me pasa a min, pero cada vez que vou mercar un libro querería levar medio andel, e só me queda o recurso de pasar unhas poucas follas para ver sen cal deles non podería vivir, cousa que, por se alguén o dubidaba, deixa non poucas decepcións).
Seguindo coas dedicatorias, tamén hai nelas tipoloxías, pero vou destacar dous tipos: as que están en letra de imprensa e as que son escritas á man polos propios autores... É importante a súa diferenza, xa que as primeiras forman parte da obra e son máis xerais. As outras son feitas en concreto para aquela persoa que vai rematar a obra á hora de lela. Non digo que unha sexa máis importante que a outra, simplemente son diferentes...
Tampouco crin nunca no concepto de xeración. Sempre pensaba eu que era un truco dos críticos para organizar os autores, coma quen organiza os libros por cores e non por orde alfabética.
E chega o momento no que un comeza a lerse. Cando digo lerse non digo que lea as súas propias obras, senón que un se comeza a ler nas obras dos demais, e irremediablemente atopa relacións, atopa que o estudante que le libros en linguas totalmente descoñecidas sente o mesmo (ou algo ben parecido) ca Soliña cando ve marchar ese alguén "devagar, tal e como viñera". Non pode evitar viaxar ao ler a Dana tentando prender un pito baixo o forte nordés (Dana, sempre nordesÓn...)a un Roncudo en días de temporal no que deixar de fumar era ben doado.
Igual é que M. Victoria Moreno tiña máis razón que unha santa en Anagnórise cando dicía (e parafraseo, que levo tempo sen lelo) que un escritor queda marcado ao ir pasando páxinas na novela da súa vida, e é que o ser humano procura escribir e ler esas páxinas coa técnica da creación colectiva.
É entón cando un volve dubidar da existencia das xeracións, pois os creadores desa novela da vida van mudando, van e veñen, aparecen outros novos e, e boa mágoa nos dá, algúns deles tamén desaparecen... Logo, crer nas xeracións e coma crer na existencia dunha especie de "Vidas Paralelas".
Nese momento da "refleusión" un le historias de terras que deberían ser extrañas se Educación non o evitara, vai atopando A Feira, A Goá, o Saor real que está ao revés, Castro, Triabá, Caldaloba... e ve que a vida fai que eses espazos tamén aparezan na súa propia novela, coma se se empeñara en construir un macro-texto, ou polo menos en facer notoria a intertextualidade entre as novelas vitais de vidas que, máis que paralelas, son ondulatorias e se van cruzando entre si como fai o pelo crecho ao ar.
Eu son moito de ler as dedicatorias ao final, así que cando un xa está reflexionando sobre estes temas e ve obras dedicadas "aos meus amigos todos, que pasaron comigo as fortes invernías" ou "na que, sen que serva de precedente, os nomes están escritos en cristián" (perdón se non é literal, que cito de memoria)sabe que nunca aparecerá nun libro de literatura, nunca será un autor recoñecido, mesmo nunca chegará a escribir ou publicar unha obra, máis nunca lle poderán tirar o dereito, outorgado por un membro ao que se honra de chamar amigo, a pertencer a unha xeración.
Realmente, as dedicatorias, como paratexto que son, deberían ir ao longo de toda a obra, non? Vale, non vou ser iluso, e ben sei que iso é fisicamente imposible, pero non sei se as deberiamos reter e ter presentes durante toda a lectura. Outra opción, (por que non?) en vez de lelas ao comezo coma borreguiños, e sendo conscientes de que nós como lectores tamén estamos construíndo a obra literaria, deberíamola ler cando nos parecera mellor: cando nos apetecera, cando ao longo da lectura nos pareza necesario saber a quen se lle dedica, ao final, ao comezo, antes de mercar o libro, nesta lectura afamada que se fai na librería para ver cal mercar (igual só me pasa a min, pero cada vez que vou mercar un libro querería levar medio andel, e só me queda o recurso de pasar unhas poucas follas para ver sen cal deles non podería vivir, cousa que, por se alguén o dubidaba, deixa non poucas decepcións).
Seguindo coas dedicatorias, tamén hai nelas tipoloxías, pero vou destacar dous tipos: as que están en letra de imprensa e as que son escritas á man polos propios autores... É importante a súa diferenza, xa que as primeiras forman parte da obra e son máis xerais. As outras son feitas en concreto para aquela persoa que vai rematar a obra á hora de lela. Non digo que unha sexa máis importante que a outra, simplemente son diferentes...
Tampouco crin nunca no concepto de xeración. Sempre pensaba eu que era un truco dos críticos para organizar os autores, coma quen organiza os libros por cores e non por orde alfabética.
E chega o momento no que un comeza a lerse. Cando digo lerse non digo que lea as súas propias obras, senón que un se comeza a ler nas obras dos demais, e irremediablemente atopa relacións, atopa que o estudante que le libros en linguas totalmente descoñecidas sente o mesmo (ou algo ben parecido) ca Soliña cando ve marchar ese alguén "devagar, tal e como viñera". Non pode evitar viaxar ao ler a Dana tentando prender un pito baixo o forte nordés (Dana, sempre nordesÓn...)a un Roncudo en días de temporal no que deixar de fumar era ben doado.
Igual é que M. Victoria Moreno tiña máis razón que unha santa en Anagnórise cando dicía (e parafraseo, que levo tempo sen lelo) que un escritor queda marcado ao ir pasando páxinas na novela da súa vida, e é que o ser humano procura escribir e ler esas páxinas coa técnica da creación colectiva.
É entón cando un volve dubidar da existencia das xeracións, pois os creadores desa novela da vida van mudando, van e veñen, aparecen outros novos e, e boa mágoa nos dá, algúns deles tamén desaparecen... Logo, crer nas xeracións e coma crer na existencia dunha especie de "Vidas Paralelas".
Nese momento da "refleusión" un le historias de terras que deberían ser extrañas se Educación non o evitara, vai atopando A Feira, A Goá, o Saor real que está ao revés, Castro, Triabá, Caldaloba... e ve que a vida fai que eses espazos tamén aparezan na súa propia novela, coma se se empeñara en construir un macro-texto, ou polo menos en facer notoria a intertextualidade entre as novelas vitais de vidas que, máis que paralelas, son ondulatorias e se van cruzando entre si como fai o pelo crecho ao ar.
Eu son moito de ler as dedicatorias ao final, así que cando un xa está reflexionando sobre estes temas e ve obras dedicadas "aos meus amigos todos, que pasaron comigo as fortes invernías" ou "na que, sen que serva de precedente, os nomes están escritos en cristián" (perdón se non é literal, que cito de memoria)sabe que nunca aparecerá nun libro de literatura, nunca será un autor recoñecido, mesmo nunca chegará a escribir ou publicar unha obra, máis nunca lle poderán tirar o dereito, outorgado por un membro ao que se honra de chamar amigo, a pertencer a unha xeración.
Tuesday, July 15, 2008
Monólogo Interior
Por petición popular (Ulmo "ti es o pobo", para máis señas):
Temperatura exterior: 30 graos. Interior:25.
Velocidade:11 km/h. R. Motor:1500. R. TdF: 490
Emisora:
-Atento Koala, atento Koala! Cópiasme?
- Erre!
- Cando remates no Fial, tes que ir para o Fialiño!
- Erre, Erre!
Cd: "Al infierno se va por atajos, jeringas y recetas..."
Mente: " 3 concellos. 4 parroquias. 5 aldeas... Fial, Fialiño, Fiás... E todos terreos das mesmas características... Ummmm. Isto ten que ser unha ditongación derivada de "Feo", palabra perdida...
Radio: Marcha militar de "Aida", de Verdi.
Mente: "Porque, claro, en todos eles se recolle herba seca, o que en castelán se chama "Heno". Logo, supoñéndolle a conservación do F- a queda do -N- e vendo a solución castelán, o étimo ten que ser FENUM... Merdaaaaaaa! Alá vai outra forcada. Hai que mercar máis por forza...
Móbil:
-Tes para moito?
-Non sei, como para unha hora máis ou así...
-Cando acabes tes que ir aplicar foliar á nosa Algharea, e á Algharea de Grille.
-vale!
Emisora: Hei! Cambiámonos ao común, que aquí recibo moito ruído!
Cd: "A rula vaise queixando / de que lle viron o niño / quen cho mandou facer rula / tanto á beira do camiño".
Mente: "Este Paulo... A de veces que lle pediría investigar Algharea / Algharia... Dobre tracción, que isto está mollado e leva un 15% de patinado... 2 concellos, dúas parroquias, mesma palabra, mesmo tipo de terreo...
Cd: "En el cuaderno de bitácora de Tirso de Molina..."
Mente: Pois habería que ver en que máis sitios o hai... E máis se é o mesmo tipo de terreo... Debe denominar unha parte específicas das Agras porque...
Cd: "Pero la vida me demuestra lo contrario / Día a día voy matando / la esperanza de escapar..."
Mente: "Mimá! Que colacao mental! Con isto teño que actualizar o blog... Para que digan despois que un blog non pode ser a un tempo sobre lingua, música e agricultura..."
Temperatura exterior: 30 graos. Interior:25.
Velocidade:11 km/h. R. Motor:1500. R. TdF: 490
Emisora:
-Atento Koala, atento Koala! Cópiasme?
- Erre!
- Cando remates no Fial, tes que ir para o Fialiño!
- Erre, Erre!
Cd: "Al infierno se va por atajos, jeringas y recetas..."
Mente: " 3 concellos. 4 parroquias. 5 aldeas... Fial, Fialiño, Fiás... E todos terreos das mesmas características... Ummmm. Isto ten que ser unha ditongación derivada de "Feo", palabra perdida...
Radio: Marcha militar de "Aida", de Verdi.
Mente: "Porque, claro, en todos eles se recolle herba seca, o que en castelán se chama "Heno". Logo, supoñéndolle a conservación do F- a queda do -N- e vendo a solución castelán, o étimo ten que ser FENUM... Merdaaaaaaa! Alá vai outra forcada. Hai que mercar máis por forza...
Móbil:
-Tes para moito?
-Non sei, como para unha hora máis ou así...
-Cando acabes tes que ir aplicar foliar á nosa Algharea, e á Algharea de Grille.
-vale!
Emisora: Hei! Cambiámonos ao común, que aquí recibo moito ruído!
Cd: "A rula vaise queixando / de que lle viron o niño / quen cho mandou facer rula / tanto á beira do camiño".
Mente: "Este Paulo... A de veces que lle pediría investigar Algharea / Algharia... Dobre tracción, que isto está mollado e leva un 15% de patinado... 2 concellos, dúas parroquias, mesma palabra, mesmo tipo de terreo...
Cd: "En el cuaderno de bitácora de Tirso de Molina..."
Mente: Pois habería que ver en que máis sitios o hai... E máis se é o mesmo tipo de terreo... Debe denominar unha parte específicas das Agras porque...
Cd: "Pero la vida me demuestra lo contrario / Día a día voy matando / la esperanza de escapar..."
Mente: "Mimá! Que colacao mental! Con isto teño que actualizar o blog... Para que digan despois que un blog non pode ser a un tempo sobre lingua, música e agricultura..."
Tuesday, June 10, 2008
Chaira´s power!
Mira ti, mira ti:
Mira tu, mira tu:
Este é só un avance informativo dun post que igual tarda, pero há saír...
Pois parece que hai algún que non está respectando o acordo tácito, esa especie de lei non escrita pola que, a cambio de que el remexera na toponímia da miña zona, eu facía a licenciatura en filoloxía chairega, ademais de iniciar aos aborixes da zona na nobre arte da vida en xeral.
Espero que esta breve nota sirva para que se molle un pouquiño e actualice, se non quere que eu teña que escanear unha páxina do progreso...
Quedádevos co nome... Crónicas Chairegas...
Bks 1000!
Mira tu, mira tu:
Este é só un avance informativo dun post que igual tarda, pero há saír...
Pois parece que hai algún que non está respectando o acordo tácito, esa especie de lei non escrita pola que, a cambio de que el remexera na toponímia da miña zona, eu facía a licenciatura en filoloxía chairega, ademais de iniciar aos aborixes da zona na nobre arte da vida en xeral.
Espero que esta breve nota sirva para que se molle un pouquiño e actualice, se non quere que eu teña que escanear unha páxina do progreso...
Quedádevos co nome... Crónicas Chairegas...
Bks 1000!
Thursday, May 22, 2008
Se Veria volvese emerxer das augas...
Ola de novo!!!!
Antes de nada, dicir que xa sei que recibín o premio "Brillante weblog", pero a verdade é que, por cuestións de publicidade, dispoñibilidade das televisións e que o
"Star Sistem" galego está enredado co festival de Cans (non confundir co de Cannes, por favor!), teño que pospoñer a gala de entrega para outro momento, pero que se saiba que habela, o que é habela, vaina haber.
Non podía levar unha morea de tempo en "Montículo County" e non poñer algo de alí, así que despois dunha temporada "friki-agrícola", como di o Ulmo, cambio de lado do prisma desta miña personalidade múltiple para poñer o vídeo dun grupo de folk moi, moi, moi bo que hai aquí: Veria. Espero que Ulmo sexa responsable e serio e nos poña un comentario onde explique de onde vén o nome, que seguro que conta a lenda moito mellor que min, pero Veria vén sendo unha vila lendaria que quedou sulagada polas augas, e que conforma a Antártida local.
En canto á canción, pois é un romance de Ghaiteiro-sen-ghaita, coma tantas outras, máis esta versión acolle unha dozura que, sen dúbida, fai especial a versión. Ademais, con Saxo e Clarinete, coma nos anos duros de Airiños. Que tempos...
Velaquí:
E é que, como di o Ghullerme e matizo eu, "Se é que pouco máis ten unha que outra, porque o que conta é ter ghaita, carallo!"
Bks 1000!
P.S. Aínda que non me coñece (creo que si debeu oír falar de min) un saúdo e un bico para Tania, que non hai muller de Crisóstomo cunha voz máis bonita que a súa.
Antes de nada, dicir que xa sei que recibín o premio "Brillante weblog", pero a verdade é que, por cuestións de publicidade, dispoñibilidade das televisións e que o
"Star Sistem" galego está enredado co festival de Cans (non confundir co de Cannes, por favor!), teño que pospoñer a gala de entrega para outro momento, pero que se saiba que habela, o que é habela, vaina haber.
Non podía levar unha morea de tempo en "Montículo County" e non poñer algo de alí, así que despois dunha temporada "friki-agrícola", como di o Ulmo, cambio de lado do prisma desta miña personalidade múltiple para poñer o vídeo dun grupo de folk moi, moi, moi bo que hai aquí: Veria. Espero que Ulmo sexa responsable e serio e nos poña un comentario onde explique de onde vén o nome, que seguro que conta a lenda moito mellor que min, pero Veria vén sendo unha vila lendaria que quedou sulagada polas augas, e que conforma a Antártida local.
En canto á canción, pois é un romance de Ghaiteiro-sen-ghaita, coma tantas outras, máis esta versión acolle unha dozura que, sen dúbida, fai especial a versión. Ademais, con Saxo e Clarinete, coma nos anos duros de Airiños. Que tempos...
Velaquí:
E é que, como di o Ghullerme e matizo eu, "Se é que pouco máis ten unha que outra, porque o que conta é ter ghaita, carallo!"
Bks 1000!
P.S. Aínda que non me coñece (creo que si debeu oír falar de min) un saúdo e un bico para Tania, que non hai muller de Crisóstomo cunha voz máis bonita que a súa.
Sunday, April 27, 2008
Estrelas amarelo-auto...
As noites desta fin de semana foron especiais neste estraño país ao que chamamos TERRA.
O ceo, límpido coma un perfecto cristal azul-mariño, estaba inundado con millentas estrelas que o enchían de pequenos puntos de luz na escuridade. Por debaixo del, onde queira que se mirase, a terra toda estaba chea de Santas Compañas formadas por dúcias, centos de V-2, sixilosas mostras de vida cando toda a natureza repousa a aquelas horas da noite/case-mañá.
No aire, ese fino arrecendo a herba fresca, mesturado co aroma que desprende a terra ao ensinar a súa lentura, o seu lado máis oculto, o seu segredo mellor gardado.
A banda sonora, composta ao lonxe por ronquidos de Jaguares, co leve son dos Jumbos ao engulir, coa respiración de Amazonas e Jumiles só era interrompida por algún ladrido esporádico, por algunha curuxa que atravesaba chiando o espeso aire ao que chamamos NOITE.
A humanidade a aquelas horas quedaba reducida a voces na distancia, case besbellos, case inaudibles. Máis preto, frases curtas, ditas a media-voz, ditas con esa melodía que ten o pronunciado polo medio de lábios que trazan un sorriso, pronunciado co aire especial ao que chamamos ilusión.
Rapazas, rapaces...
A vós que permitides o inmenso luxo de sentir o pracer da soidade coa tranquilidade de saberse acompañado con só pensar en 14 e en 19 dedícovos este post, que non vai rematar cun Bks 1000 coma decote, senón dicíndovos
FELIZ CAMPAÑA
e, ata a próxima, como dicimos neses blogues orais nos que convivimos...
Chau,chau!
O ceo, límpido coma un perfecto cristal azul-mariño, estaba inundado con millentas estrelas que o enchían de pequenos puntos de luz na escuridade. Por debaixo del, onde queira que se mirase, a terra toda estaba chea de Santas Compañas formadas por dúcias, centos de V-2, sixilosas mostras de vida cando toda a natureza repousa a aquelas horas da noite/case-mañá.
No aire, ese fino arrecendo a herba fresca, mesturado co aroma que desprende a terra ao ensinar a súa lentura, o seu lado máis oculto, o seu segredo mellor gardado.
A banda sonora, composta ao lonxe por ronquidos de Jaguares, co leve son dos Jumbos ao engulir, coa respiración de Amazonas e Jumiles só era interrompida por algún ladrido esporádico, por algunha curuxa que atravesaba chiando o espeso aire ao que chamamos NOITE.
A humanidade a aquelas horas quedaba reducida a voces na distancia, case besbellos, case inaudibles. Máis preto, frases curtas, ditas a media-voz, ditas con esa melodía que ten o pronunciado polo medio de lábios que trazan un sorriso, pronunciado co aire especial ao que chamamos ilusión.
Rapazas, rapaces...
A vós que permitides o inmenso luxo de sentir o pracer da soidade coa tranquilidade de saberse acompañado con só pensar en 14 e en 19 dedícovos este post, que non vai rematar cun Bks 1000 coma decote, senón dicíndovos
FELIZ CAMPAÑA
e, ata a próxima, como dicimos neses blogues orais nos que convivimos...
Chau,chau!
Monday, April 14, 2008
Cultura Popular (II) O refraneiro segundo o CAEV
Así como tres meses atrás desatouse nestas leiras dixitais un repaso a unha parte inexplorada da nosa cultura e folclore, que non é outra que a imperiosa necesidade de actualizar o noso refraneiro. Esa impactante revolución cultural activou todas as alarmas no arquicoñecido Centro de Altos Estudos Vilabollenses, que leva todo este tempo desenvolvendo un intensísimo traballo de campo para recoller, arquivar, clasificar e analizar todo ese acervo antropolóxico.
Acaba de chegar á nosa redacción (coñecida como Sachadores' Site) un avance sen carácter oficial e aínda non concluínte do informe que están realizando no CAEV, polo que sen máis dilación procedemos a sementar nestas terras os fragmentos que nos parecen máis significativos do mesmo, nos que debullamos os refráns analizados e máis a súa nova versión oficial:
-"Non por moito madrugar medra o millo máis axiña", pois xa todos sabemos que neste país amence cando lle cadra.
-A quen madruga, non lle arrinca ben o tractor, porque neste noso país, de axudas divinas... poucas.
-Máis vale paxaro na man que un cento picando na lona do silo, que neste país non nos fai falta ter paxaros na man, xa temos abondos na cabeza. Ademais, que se voan ou non non é cousa nosa. Será máis ben dos dos parques eólicos, que como di Quempa-hop son os que os "Cazan ao vuelo".
-Cando o río soa é porque Ferroatlántica non abriu as comportas, e é que o orixinal é algo absurdo. Que se leva auga, pois claro, tío, isto é Galiza, dende cando hai ríos sen auga...
-Todas as autovías levan a Vilalba. Disque tamén todos os camiños levan a Roma, pero a verdade é que non está contrastado, que nos queda demasiado lonxe e ademais alí non hai vacas... A que imos ir?
-A Deus rogando e a picadora ensilando. Vale que en campaña curramos aos domingos, pero é que na nosa canle da emisora (e é certo, eh) os sábados pola tarde retransmítese unha misa en alemán, así que non incorremos en pecado (ai, carallo! Si que incorremos, que non lle pagamos dereitos de autor ao cura e agora as descargas ilegais tamén son pecado...)
Simplemente incrible, va que si?
Se vos gustou este pequeno tráiler (segundo a DXT débese dicir vehículo articulado composto dunha cabeza tractora e un semi-remolque) esperade a que saia o traballo definitivo, que pode ser merecedor dun posto como cronistas cultural no Luar, ou cousa parecida.
Ata daquela...
BKS 1000!
Acaba de chegar á nosa redacción (coñecida como Sachadores' Site) un avance sen carácter oficial e aínda non concluínte do informe que están realizando no CAEV, polo que sen máis dilación procedemos a sementar nestas terras os fragmentos que nos parecen máis significativos do mesmo, nos que debullamos os refráns analizados e máis a súa nova versión oficial:
-"Non por moito madrugar medra o millo máis axiña", pois xa todos sabemos que neste país amence cando lle cadra.
-A quen madruga, non lle arrinca ben o tractor, porque neste noso país, de axudas divinas... poucas.
-Máis vale paxaro na man que un cento picando na lona do silo, que neste país non nos fai falta ter paxaros na man, xa temos abondos na cabeza. Ademais, que se voan ou non non é cousa nosa. Será máis ben dos dos parques eólicos, que como di Quempa-hop son os que os "Cazan ao vuelo".
-Cando o río soa é porque Ferroatlántica non abriu as comportas, e é que o orixinal é algo absurdo. Que se leva auga, pois claro, tío, isto é Galiza, dende cando hai ríos sen auga...
-Todas as autovías levan a Vilalba. Disque tamén todos os camiños levan a Roma, pero a verdade é que non está contrastado, que nos queda demasiado lonxe e ademais alí non hai vacas... A que imos ir?
-A Deus rogando e a picadora ensilando. Vale que en campaña curramos aos domingos, pero é que na nosa canle da emisora (e é certo, eh) os sábados pola tarde retransmítese unha misa en alemán, así que non incorremos en pecado (ai, carallo! Si que incorremos, que non lle pagamos dereitos de autor ao cura e agora as descargas ilegais tamén son pecado...)
Simplemente incrible, va que si?
Se vos gustou este pequeno tráiler (segundo a DXT débese dicir vehículo articulado composto dunha cabeza tractora e un semi-remolque) esperade a que saia o traballo definitivo, que pode ser merecedor dun posto como cronistas cultural no Luar, ou cousa parecida.
Ata daquela...
BKS 1000!
Monday, April 07, 2008
De memes e compañía
Ben, pois hoxe case non teño tempo de actualizar, pero vou aproveitar un segundiño libre que teño para facer un post para o que me nominou a Marikinha e que me vai costar facer porque versa sobre os peores agasallos e a verdade é que comigo case todo o mundo acertou sempre, así que vou buscar nos andeis da memoria, a ver que atopo:
- Todo o mundo sabe que me encantan as colonias, pero iso non fai que calquera cousa que poña Eau de Toilette no frasco me vaia encantar, así que alguén me regalou unha vez un frasco de Jack's. Gárdoo co cariño de algo que me agasallaron e está na miña colección de colonias, pero na vida a usei.
- Cando era bastante pequeno unha vez regaláronme uns cascos-radio que nunca chegaron a funcionar, pero aínda que o fixera non ía ir pola Pereira adiante cuns cascos enormes con antena en plan Florida anos 80...
- Por último vou citar un agasallo que non foi malo porque non me gustara, que de feito encantoume, senón polo que me provocou. Tratábase dun xersei precioso, que despois acabei usando moitísimo e que aínda anda polo meu roupeiro como 7 ou 8 anos despois (obviamente agora xa non o uso, pero aí está). O caso é que cando mo regalaron alí no medio dunha discoteca pois era imperativo probalo, e obviamente tamén o xersei non estaba lavado, senón que viña directamente da tenda, así que coa coña en plan streep tease e tal probei o xersei e xa quedei con el toda a noite. Toda? Non, porque como unha hora ou así máis tarde comezoume unha enorme urticaria que fixo que tivera que marchar para a casa en taxi a pegarme un baño de pomada antiestamínica. Mimá que mal o pasei...
Agora ía nominar alguén para que seguira co meme, pero é que estas cousas normalmente meten a xente en compromisos, así que ímolo deixar aquí.
Dándolle a benvida a Maese Mon ás leiras dixitais e desexándolle que cultive ese hermo ao que a partir de agora se lle vai chamar Caderno do Correo Vello (www.cadernodocorreovello.blogspot.com) para que dea os froitos que ben merece.
A todas e todos...
BKS 1000!
- Todo o mundo sabe que me encantan as colonias, pero iso non fai que calquera cousa que poña Eau de Toilette no frasco me vaia encantar, así que alguén me regalou unha vez un frasco de Jack's. Gárdoo co cariño de algo que me agasallaron e está na miña colección de colonias, pero na vida a usei.
- Cando era bastante pequeno unha vez regaláronme uns cascos-radio que nunca chegaron a funcionar, pero aínda que o fixera non ía ir pola Pereira adiante cuns cascos enormes con antena en plan Florida anos 80...
- Por último vou citar un agasallo que non foi malo porque non me gustara, que de feito encantoume, senón polo que me provocou. Tratábase dun xersei precioso, que despois acabei usando moitísimo e que aínda anda polo meu roupeiro como 7 ou 8 anos despois (obviamente agora xa non o uso, pero aí está). O caso é que cando mo regalaron alí no medio dunha discoteca pois era imperativo probalo, e obviamente tamén o xersei non estaba lavado, senón que viña directamente da tenda, así que coa coña en plan streep tease e tal probei o xersei e xa quedei con el toda a noite. Toda? Non, porque como unha hora ou así máis tarde comezoume unha enorme urticaria que fixo que tivera que marchar para a casa en taxi a pegarme un baño de pomada antiestamínica. Mimá que mal o pasei...
Agora ía nominar alguén para que seguira co meme, pero é que estas cousas normalmente meten a xente en compromisos, así que ímolo deixar aquí.
Dándolle a benvida a Maese Mon ás leiras dixitais e desexándolle que cultive ese hermo ao que a partir de agora se lle vai chamar Caderno do Correo Vello (www.cadernodocorreovello.blogspot.com) para que dea os froitos que ben merece.
A todas e todos...
BKS 1000!
Tuesday, March 25, 2008
PREZOS XUSTOS!!!!
Síntoo... Sei que igual a moita xente este tema non lle vai interesar, pero todos coñecedes que este é un blog xalleiro, filolóxico, gandeiro, literario e parideiro en xeral, así que este post toca reivindicación agrarista.
En primeiro lugar, quérolle mentar os antecedentes xenéticos (ou sexa, cagarme nos seus ancestros) dos señores/as responsables das industrias lácteas, e como eu non son de tirar a pedra sen estar limpo de pecado, pois explico o porqué:
Unha chuvia de datos, e cada un que pense o que queira:
-No ano 89,o leite rondaba os 0.7 E;máis do 60% do prezo final do leite eran ingresos (antes de impostos) para o produtor;e coa venda de dous ou tres becerros podíase mercar un remolque autocargador. No 2006 (vinte anos despois, eh!) o prezo do leite estaba polos 0.3 E (menos da metade,só aproximadamente un 20% dese prezo eran ingresos para o produtor e para mercar a mesma máquina (non digo unha máquina igual nova, senón a mesma máquina, con case 20 anos de uso) non chegaban nin os becerros de 3 anos.
- Como consecuencia de que en Europa entenden as vacas como simples máquinas transformadoras de materias primas en leite, e non coma seres vivos que son, o sistema fóiselles ao garete, e durante o 2007 Galiza foi a única rexión da Unión que aumentou a súa produción. Polo tanto, ante a escaseza produciuse un fenómeno cíclico que aparece cada certo tempo coñecido como "Guerra do Leite", que supuxo un aumento no seu prezo ata os 0.85 E (apréciese que só son 15cent. máis que 20 anos antes). Aínda así, a suba dos cereais pola especulación dos almacenistas, a suba dos fertilizantes (case nada, están custando 0.5 E o quilo...), etc. fixo que ao final os gandeiros non apreciaran esa suba. Que non se equivoque ninguén. O estado español, aínda vendo que somos os únicos europeos que sabemos resistir en tempos de crise mundial, seguen repartindo as cotas como lles peta. A Unión Europea vai aumentar as cotas nun 2%, a todos por igual, ou sexa, que a nós como temos pouca, pois sóbennos pouco...
-A comezos do 2008 comezou a circular o rumor de que ían baixar os prezos. As indústrias lácteas, aínda sabendo que somos actualmente a única fonte fiable de lácteos en orixe, aproveitou ese medo xeral para pactar prezos e comezar a baixalos de verdade. Saben, e ben que lles senta, que non temos outro remedio que vendérllelo ao prezo que o pagan. Para que se vexa: se intentaramos tiralo para non vendelo e así subir os prezos (como se fai no mar co peixe, por exemplo)denunciaríannos por contaminación (e a ENCE non, que xa ten pelotas) e se o digo é porque xa pasou.
-Para máis INRI, estamos indefensos ante esas prácticas porque, por exemplo, o leite que entregamos o día 1 de marzo págase sobre o 28 de abril. Ata ese momento non sabemos o que imos cobrar por un traballo que realizamos case dous meses antes.
-En Galiza producimos nós soíños máis do 57% do leite que se consome en todo o estado e temos preto do 60% das granxas. Curiosamente, non chegamos ao 50% da cota láctea da reserva española. Ergo: a producir de forma ilegal. Despois que non se queixen...
-Peor me poño aínda. Resulta que a nós non nos deixan vender todo o leite que producimos, supoñendo que o sistema de cotas garante que non produzamos máis leite que o que se necesita... Oh surprise! Vaites! Poste a mirar e descobres que o leite que producimos non chega nin á metade do que se vende neste país (incluímos o que se consume noutras formas. Xa o dicía Monty Pyton "- Benventurados os queixeiros? - Non home, é unha parábola, refírese aos elaboradores de produtos lácteos en xeral").
-Levan vinte anos impoñéndonos unhas cotas que, como xa dixen antes, son totalmente inxustas e non gardan relación coa situación real. O incumprimento destas cotas supón unha sanción económica coa que se perde cartos ao vender o leite (recordemos que se o tiramos podemos chegar a ir á cadea, por non contar que agora contaminar é pecado) Iso, sumado á especulación provocada polo anterior goberno estatal e autonómico co que cada quen podía vender a súa cota ao mellor postor, fixo que a xente tivera que desembolsar auténticas burradas para mercar a cota necesaria para o leite que producía. Aos créditos deses cartos fáltanlle para rentabilizarse uns dez anos sendo optimistas, pero non pasa nada. A UE colle e quita as cotas no 2015 (xa podían avisar antes, que ía gastar millóns e millóns de pesetas en cota quen eu sei) polo que todos eses cartos desaparecen. Por non falar de que imos ter que producir coma bestas e adoptar o sistema européu do que falei antes e que, como tamén dixen antes, está fracasando ao esprimir as vacas ata tal punto que a súa vida media baixa dos 6/7 anos que ten en Galiza ata os 2/3. Un asasinato en toda regra. Iso si, a eutanasia animal está prohibida...
-En menos de un mes comezaremos a ensilar a herba e sementar o millo. Supón un gasto medio duns 8.000 E por explotación, que se converterán en leite ao longo do 2009. E se para daquela o leite xa non custa nin a metade?
-Ante todo isto, os gandeiros levan uns días manifestándose (uns de forma máis pacífica que outros, todo hai que dicilo)para intentar defender un traballo de 365 días ao ano 24 horas ao día, e que lle permite almorzar quente a toda a poboación. Pois chámannos delincuentes.
Cada un que quite as conclusións que lle pareza (e que as deixe no blog, aínda que non sexan coincidentes coas miñas, que diso se trata)pero eu só teño un berro na gorxa que non podo reprimir:
TRACTORADA!!!!!!!!!!!
Exercicio de clase:
Lede todo o anterior, ide ao súper e mirade os prezos do leite e derivados... A que frases comerciais tipo "A calidade e a saúde, a nosa razón de ser" "que rica, mamá" "la leche del norte" "o triufo da calidade galega" "volve á orixe" o selo de Galicia Calidade para unha empresa francesa coma Prêsident etc. xa non vos parece o mesmo?
Se xa o dicía Castelao I o Grande: "As nosas vacas teñen o pesebre na Galiza e os tetos en Madrid, e quen non lle dá de comer a unha vaca non ten dereito a muxila"... Por certo, isto foi escrito hai máis de 60 anos, sobran as palabras.
Dende o máis profundo sentimento de explotación e pedíndovos perdón polo longo do post...
BKS 1000!
En primeiro lugar, quérolle mentar os antecedentes xenéticos (ou sexa, cagarme nos seus ancestros) dos señores/as responsables das industrias lácteas, e como eu non son de tirar a pedra sen estar limpo de pecado, pois explico o porqué:
Unha chuvia de datos, e cada un que pense o que queira:
-No ano 89,o leite rondaba os 0.7 E;máis do 60% do prezo final do leite eran ingresos (antes de impostos) para o produtor;e coa venda de dous ou tres becerros podíase mercar un remolque autocargador. No 2006 (vinte anos despois, eh!) o prezo do leite estaba polos 0.3 E (menos da metade,só aproximadamente un 20% dese prezo eran ingresos para o produtor e para mercar a mesma máquina (non digo unha máquina igual nova, senón a mesma máquina, con case 20 anos de uso) non chegaban nin os becerros de 3 anos.
- Como consecuencia de que en Europa entenden as vacas como simples máquinas transformadoras de materias primas en leite, e non coma seres vivos que son, o sistema fóiselles ao garete, e durante o 2007 Galiza foi a única rexión da Unión que aumentou a súa produción. Polo tanto, ante a escaseza produciuse un fenómeno cíclico que aparece cada certo tempo coñecido como "Guerra do Leite", que supuxo un aumento no seu prezo ata os 0.85 E (apréciese que só son 15cent. máis que 20 anos antes). Aínda así, a suba dos cereais pola especulación dos almacenistas, a suba dos fertilizantes (case nada, están custando 0.5 E o quilo...), etc. fixo que ao final os gandeiros non apreciaran esa suba. Que non se equivoque ninguén. O estado español, aínda vendo que somos os únicos europeos que sabemos resistir en tempos de crise mundial, seguen repartindo as cotas como lles peta. A Unión Europea vai aumentar as cotas nun 2%, a todos por igual, ou sexa, que a nós como temos pouca, pois sóbennos pouco...
-A comezos do 2008 comezou a circular o rumor de que ían baixar os prezos. As indústrias lácteas, aínda sabendo que somos actualmente a única fonte fiable de lácteos en orixe, aproveitou ese medo xeral para pactar prezos e comezar a baixalos de verdade. Saben, e ben que lles senta, que non temos outro remedio que vendérllelo ao prezo que o pagan. Para que se vexa: se intentaramos tiralo para non vendelo e así subir os prezos (como se fai no mar co peixe, por exemplo)denunciaríannos por contaminación (e a ENCE non, que xa ten pelotas) e se o digo é porque xa pasou.
-Para máis INRI, estamos indefensos ante esas prácticas porque, por exemplo, o leite que entregamos o día 1 de marzo págase sobre o 28 de abril. Ata ese momento non sabemos o que imos cobrar por un traballo que realizamos case dous meses antes.
-En Galiza producimos nós soíños máis do 57% do leite que se consome en todo o estado e temos preto do 60% das granxas. Curiosamente, non chegamos ao 50% da cota láctea da reserva española. Ergo: a producir de forma ilegal. Despois que non se queixen...
-Peor me poño aínda. Resulta que a nós non nos deixan vender todo o leite que producimos, supoñendo que o sistema de cotas garante que non produzamos máis leite que o que se necesita... Oh surprise! Vaites! Poste a mirar e descobres que o leite que producimos non chega nin á metade do que se vende neste país (incluímos o que se consume noutras formas. Xa o dicía Monty Pyton "- Benventurados os queixeiros? - Non home, é unha parábola, refírese aos elaboradores de produtos lácteos en xeral").
-Levan vinte anos impoñéndonos unhas cotas que, como xa dixen antes, son totalmente inxustas e non gardan relación coa situación real. O incumprimento destas cotas supón unha sanción económica coa que se perde cartos ao vender o leite (recordemos que se o tiramos podemos chegar a ir á cadea, por non contar que agora contaminar é pecado) Iso, sumado á especulación provocada polo anterior goberno estatal e autonómico co que cada quen podía vender a súa cota ao mellor postor, fixo que a xente tivera que desembolsar auténticas burradas para mercar a cota necesaria para o leite que producía. Aos créditos deses cartos fáltanlle para rentabilizarse uns dez anos sendo optimistas, pero non pasa nada. A UE colle e quita as cotas no 2015 (xa podían avisar antes, que ía gastar millóns e millóns de pesetas en cota quen eu sei) polo que todos eses cartos desaparecen. Por non falar de que imos ter que producir coma bestas e adoptar o sistema européu do que falei antes e que, como tamén dixen antes, está fracasando ao esprimir as vacas ata tal punto que a súa vida media baixa dos 6/7 anos que ten en Galiza ata os 2/3. Un asasinato en toda regra. Iso si, a eutanasia animal está prohibida...
-En menos de un mes comezaremos a ensilar a herba e sementar o millo. Supón un gasto medio duns 8.000 E por explotación, que se converterán en leite ao longo do 2009. E se para daquela o leite xa non custa nin a metade?
-Ante todo isto, os gandeiros levan uns días manifestándose (uns de forma máis pacífica que outros, todo hai que dicilo)para intentar defender un traballo de 365 días ao ano 24 horas ao día, e que lle permite almorzar quente a toda a poboación. Pois chámannos delincuentes.
Cada un que quite as conclusións que lle pareza (e que as deixe no blog, aínda que non sexan coincidentes coas miñas, que diso se trata)pero eu só teño un berro na gorxa que non podo reprimir:
TRACTORADA!!!!!!!!!!!
Exercicio de clase:
Lede todo o anterior, ide ao súper e mirade os prezos do leite e derivados... A que frases comerciais tipo "A calidade e a saúde, a nosa razón de ser" "que rica, mamá" "la leche del norte" "o triufo da calidade galega" "volve á orixe" o selo de Galicia Calidade para unha empresa francesa coma Prêsident etc. xa non vos parece o mesmo?
Se xa o dicía Castelao I o Grande: "As nosas vacas teñen o pesebre na Galiza e os tetos en Madrid, e quen non lle dá de comer a unha vaca non ten dereito a muxila"... Por certo, isto foi escrito hai máis de 60 anos, sobran as palabras.
Dende o máis profundo sentimento de explotación e pedíndovos perdón polo longo do post...
BKS 1000!
Monday, February 25, 2008
Radio Colleita FM
pip, pip, pip. SON AS CINCO, AS CATRO EN MAZARICOS!
Ben, amigos!Despois de escoitar Tractorada, de Rastreros seguimos en Sucos de Liberdade, este programa que tamén se emite pola canle 14 das vosas Radios CB, para facervos máis levadeiro o traballo. Benvidos se vos acabades de incorporar.
Xa sabedes, que a utopía nunca morra.
Seguimos coa entrevista a MR, e non me podo resistir a comentar algo que estivemos falando durante o corte musical. Dicíasme, M, que che sorprende o cambio de forma de vida dos últimos tempos.
- Pois a verdade é que si, pero non me refiro só ao noso sector.
- Realmente, tal e como me comentabas off-the-record, parece que o mundo está ao revés...
- Efectivamente, esa é a idea.
- Pero non consigo entender a que te refires concretamente...
- Mira, date conta: Agora os mariñeiros sementan no mar, e teñen que esperar a que os froitos madurezan para recollelos. Nós, no campo, imos deixando atrás ronseis ao paso das nosas máquinas, botamos sós moreas de horas e comunicámonos a través das radios, incluso falando en clave...
-... A verdade é que, visto así...
- Eu penso que che vén sendo isto que chaman... Como era?... si, a Globalización esa...
- ... Ben, este... A seguir, imos poñer algo de 120 Capadores, o disco-homenaxe aos Diplomáticos de Monte-Alto: a versión asturiana de Eu quero ser... Ghai-tei-ro!
Comeza a soar a música, pero os micros do estudo quedan abertos, polo que se oe a nosa compañeira dicíndolle a MR:
-Bufff, mira ti se será certo iso que dis, que ata ti te converteches en Melghacho...
Tuesday, February 12, 2008
Abelix provii (IV) Ou todo o contrario...
Ola a tod@s!!!!
Pois nada, que por aquí andaba eu a piques de publicar unha nova entrega desta xeira de post nos que poño á xente a caer dunha burra cando detecto algunha errata nas letras das cancións, pero desta vez vaime saír furada... Explícome:
O tema é que eu, coma case todos os que andamos sementando binomios de uns e ceros nestas leiras dixitais ás que chamamos blogomillo, recibín noticias da aparición na rede do que se deu en chamar a primeira canción Dance na nosa lingua. Por se algún (ha) de vós non se enterara, trátase de A festa non vai parar, de D.J. Son1co feat. Isis, e aquí vos deixo un enlace por se a queredes descargar de moca:
http://www.mediafire.com/?73mkbjmpszu
A cuestión é que isto de que o galego chegue ao mundo da música-empacadora (para os non membros do Centro de Altos Estudos Vilabollenses, explicarlles que se inclúe baixo ese epígrafe a música Dance, House, Techno, etc. polo mero feito de que os seus baixos -o mítico pum-pum-pum- ten un son moi similar ao que facían as antigas empacadoras) pois iso, que dicía que a chegada do galego a este tipo de música (cousa dubidosa, xa que antes xa existiron míticos machucos de Sementeira, de Fuxan os Ventos a ritmo de pista de baile, ou outras coma o mítico Ven, Bella Cubana dos anos grises do Tear) foi bastante ben recibida e incluso aplaudida polos sachadores electrónicos galegos, ata o punto de que se se puña a semana pasada o título da canción no google aparecían aprox. unhas 26000 entradas. A ver, que me estou liando. O conto é que escoitei a canción e, deixando á parte a súa indubidable calidade, e que vai facer que o galego entre nas discotecas pola porta grande, sentinme case ofendido ao ver que a cantante non pronuncia un só /n/ velar en toda a letra, que por outra parte tampouco é tan grande.
Visto isto, non me quedou outro remedio que poñerme a escribir un Abelix Provii para darlle caña á señorita en cuestión, pero como non é de boa educación criticar o que non se coñece, púxenme a remexer na rede a ver que atopaba sobre ela e, claro, resulta que a rapaza non é galega, senón catalana.
Así pois, non me quedou outra que comer con patacas de Coristanco o post enteiriño, e pasar de criticar á Isis a agradecerlle que se prestara a gravar unha canción na nosa lingua, e tamén a poñela como exemplo de moitos artistas galegos que pensan que só se vende se se canta en castelán, así que, como dí Quempallou en Coa lingua de fóra:
Moito traballiño deu
que triunfara a razón
para poder usar a lingua
que nos sae do corazón
E agora que xa podemos
con liberdade empregala
non lla falamos ás mozas
non sexa que saian parvas.
Así que, mociñas e mociños, non esquezades que en galego se pode facer de todo, é que recordade sempre que, Na loita e na festa, a diglosia sempre apesta!
Ata a próxima actualización, e pedindo desculpas polo lioso do post...
BKS 1000!
Pois nada, que por aquí andaba eu a piques de publicar unha nova entrega desta xeira de post nos que poño á xente a caer dunha burra cando detecto algunha errata nas letras das cancións, pero desta vez vaime saír furada... Explícome:
O tema é que eu, coma case todos os que andamos sementando binomios de uns e ceros nestas leiras dixitais ás que chamamos blogomillo, recibín noticias da aparición na rede do que se deu en chamar a primeira canción Dance na nosa lingua. Por se algún (ha) de vós non se enterara, trátase de A festa non vai parar, de D.J. Son1co feat. Isis, e aquí vos deixo un enlace por se a queredes descargar de moca:
http://www.mediafire.com/?73mkbjmpszu
A cuestión é que isto de que o galego chegue ao mundo da música-empacadora (para os non membros do Centro de Altos Estudos Vilabollenses, explicarlles que se inclúe baixo ese epígrafe a música Dance, House, Techno, etc. polo mero feito de que os seus baixos -o mítico pum-pum-pum- ten un son moi similar ao que facían as antigas empacadoras) pois iso, que dicía que a chegada do galego a este tipo de música (cousa dubidosa, xa que antes xa existiron míticos machucos de Sementeira, de Fuxan os Ventos a ritmo de pista de baile, ou outras coma o mítico Ven, Bella Cubana dos anos grises do Tear) foi bastante ben recibida e incluso aplaudida polos sachadores electrónicos galegos, ata o punto de que se se puña a semana pasada o título da canción no google aparecían aprox. unhas 26000 entradas. A ver, que me estou liando. O conto é que escoitei a canción e, deixando á parte a súa indubidable calidade, e que vai facer que o galego entre nas discotecas pola porta grande, sentinme case ofendido ao ver que a cantante non pronuncia un só /n/ velar en toda a letra, que por outra parte tampouco é tan grande.
Visto isto, non me quedou outro remedio que poñerme a escribir un Abelix Provii para darlle caña á señorita en cuestión, pero como non é de boa educación criticar o que non se coñece, púxenme a remexer na rede a ver que atopaba sobre ela e, claro, resulta que a rapaza non é galega, senón catalana.
Así pois, non me quedou outra que comer con patacas de Coristanco o post enteiriño, e pasar de criticar á Isis a agradecerlle que se prestara a gravar unha canción na nosa lingua, e tamén a poñela como exemplo de moitos artistas galegos que pensan que só se vende se se canta en castelán, así que, como dí Quempallou en Coa lingua de fóra:
Moito traballiño deu
que triunfara a razón
para poder usar a lingua
que nos sae do corazón
E agora que xa podemos
con liberdade empregala
non lla falamos ás mozas
non sexa que saian parvas.
Así que, mociñas e mociños, non esquezades que en galego se pode facer de todo, é que recordade sempre que, Na loita e na festa, a diglosia sempre apesta!
Ata a próxima actualización, e pedindo desculpas polo lioso do post...
BKS 1000!
Thursday, January 31, 2008
Unha mensaxe para Mariano, de Manuel Rivas
Antes de nada, aclarar que este texto non é meu, é de Manuel Rivas, que non quero ter que pagar unha pasta por plaxio. Ora ben, non o cito debidamente porque a min, sinceramente, chegoume vía mail, e non sei moi ben de onde sae, así que cito ao autor, mais non a fonte. Agardo que sexa unha licencia que Manoliño (e sobre todo a SGAE, que son uns pesados) me disimule. Por se acaso, póñoo tamén en grande aquí abaixo. É longo, pero de verdade que vale a pena lelo:
MANUEL RIVAS Luces
Unha mensaxe para Mariano
MANUEL RIVAS 18/01/2008
Moito se fala estes días das perdas e ganancias para Mariano Rajoy, o líder da dereita española. Por unha banda, ficha un tiburón, por outra, despréndese dun merlo branco. El saberá o que fai, que para iso é rexistrador da propiedade. No medio desta feroz loita darwinista, eu o que pensei é enviarlle un agasallo creacionista. Un exemplar de vagalume e outro de xoaniña.
O texto que acompañará este envío entomolóxico podería dicir o seguinte:
"As linguas non restan, Mariano. As linguas suman. As linguas non pesan. Non son un lastre para quen as leva. Pola contra, son elas as que levan o peso da historia enriba da cabeza. Móvense por unha sorte de enerxía interior, alternativa. O xeito en que traballan as verbas, a maneira de elas viviren, é moi semellante á relación que ten a avelaíña coa lámpada na noite. Porén, malia non ter peso, as linguas pertencen á natureza. Mesmo son o enxerto máis logrado e actúan coma o pole para a semente. Verbo desa fecundación, quixera lembrar que na lingua galega os seres máis nomeados son dous cativos coleópteros. O vagalume (de nome científico, lampyris nocticula) é chamado de máis de cen maneiras diferentes e algo semellante ocorre coa xoaniña (coccinella septempunctata). O vagalume emite luz. A xoaniña, coa súa forma esférica e sete puntiños mouros sobre o vermello dos élitros, trae a boa sorte se se pousa na man. O vagalume e a xoaniña escasean agora por mor dos herbicidas.
Unha lingua é comparábel a un senlleiro ecosistema. Se sentimos noxenta a queima dun bosque amazónico ou a seca dun río, ou a perda dunha obra artística e monumental, cómo ser insensíbel ante a vida das linguas!
Non hai fotografías das linguas feridas, das verbas fanadas, mais cada unha desas perdas deixa un cráter na boca da humanidade, unha chaga na gorxa da historia. Se tiveramos esas imaxes, serían estarrecedoras. Porque as linguas non son abstraccións nin simples artificios gramáticos. Teñen corpo e alma, que non van esgazados o un da outra.
A vida das linguas é unha metáfora das nosas vidas.
Hai dous espazos contrapostos no fondo submarino das rías galegas. O que os mariñeiros chaman almeiro, os lugares de cría e desove, un erótico leito de cores, e aqueloutro que chaman a marca do medo, as furnas do baleiro onde domina o silencio e os peixes non entran pola memoria do esquilmo. Cada lingua é un almeiro fronte a marca do medo, un viveiro fronte o baleiro uniformizador.
Entrado o século XXI, hai dous eixos nos que basear a civilización: o cultivo dos dereitos humanos e o da biodiversidade no mapa da natureza e das culturas. Eses dous cultivos están entrenzados e son hoxe a primeira proba de civilización, de calidade democrática.
Por que o vagalume e a xoaniña foron os seres máis nomeados? Quizais polo instinto das linguas, á procura da luz e da sorte". Stop. Fin da mensaxe.
Por qué enviar agora os dous coleópteros a Mariano? Non se trata de política. Non ten de ver nada coa campaña electoral. Non é unha mensaxe críptica. O que pasa é que Mariano cada vez que vén a Galicia pois solta un mesmo retrouso: "O que fai falta é menos galego e máis inglés". Nos últimos tempos, veña coa ladaíña: Menos galego, máis inglés. Un titular, don Mariano!, solicita o xornalista. E Mariano entoa o ritornello: "Menos gallego, más inglés".
A min esa demanda lingüística sorpréndeme moito. Desconcértame. Non porque Mariano sexa ou non galego. En Galicia hai máis xente que comparte esa idea, mais non é o auto-odio nin por ignorancia. É por desprendemento. En Galicia hai moitos galegos que falan galego. É un dos lugares do mundo onde máis galego se fala. Tamén hai moitos galegos que falan galego en castelán. E algúns que falan castelán en galego. A cousa non vai por aí. O meu desacougo con Mariano ten relación co seu papel de líder político conservador. E se é conservador, penso eu, por que non quere conservar? Conservar o galego, que o que necesita unha man de conservación. Home, se fai falta botarlle unha man ao inglés, pois tamén lla botamos.
O outro motivo de desconcerto é que Rajoy é de profesión Rexistrador da Propiedade. E logo a lingua galega non é unha propiedade? Hoxe en día todo o mundo sabe que a lingua é un recurso. Sábeno os suízos, que de propiedade entenden un ovo e a metade doutro, e por iso conviven con catro linguas. Sábeno os países poderosos e outros máis modestos ou de menos falantes. Vai ti a Islandia, que son 300.000, e dilles que para qué queren o islandés. Saes de volta no primeiro avión cunhas orellas de burro. Así que non entendo a razón pola que un rexistrador da propiedade, un home intelixente, en plenas facultades, quere que nos desprendamos de semellante propiedade. Pois mira que non é leira o galego! Con el podes falar e entenderte en Viana, en Porto Alegre, en Luanda, en Maputo, en Cabo Verde, en Goa, en Timor e mesmo en Pontevedra e no Vaticano. E non habería maneira de falar máis inglés sen achicar o galego? Unha cousa é ser políglota e outra troglodita.
Contrasta esta actitude co estilo tan sereno e respectuoso do conselleiro de Educación da Junta de Castilla-León, Juan José Mateos, que vén de ratificar o convenio para a incorporación do galego en todo o itinerario escolar na bisbarra do Bierzo. Coido que acae o exemplo, pois forma parte dun goberno autonómico conservador. Escoiteino falar este mércores, co gallo do acto a prol da lingua da asociación Xarmenta, co teatro de Ponferrada ateigado de xente, e o que el fixo foi un discurso da intelixencia e de defensa da diversidade. No Bierzo, que é parte administrativa de Castilla-León, pasouse en seis anos de 25 estudantes de galego a máis de 1.000 na actualidade.
No recente informe do PNUMA, o Programa das Nacións Unidas para o Medio Ambiente, fanse unhas afirmacións moi interesantes verbo das linguas. Paréceme fundamental ese enfoque. Considerar as linguas parte esencial do medio ambiente. Normalmente, falamos como respiramos. Mentres respiramos non nos poñemos a reflexionar sobre a importancia do aparato respiratorio. Dicía o poeta arxentino Manuel Lugones que el só foi consciente da importancia do aparato respitarorio o día que estivo a piques de afogar nunha praia. Pois ben. O que di o PNUMA é que a perda dunha lingua e do seu contexto cultural representa a queima dun libro de consulta único do mundo natural. De seguir a actual tendencia, calcúlase que dentro de 100 anos, o 90% dos idiomas do mundo estarán extinguidos ou a piques de se extinguir.
Eu ben sei que Mariano non quere que o galego estea nesa lista de desaparecidos, mais para iso hai que botar unha man. Ei! Ao pescozo, non.
Tuesday, January 22, 2008
Cultura Popular 1.2 (Urxente)
02:00 Zulú.
Cuartel - Pensión Xeral Provisorio do GhSF-r (seczón dura).
Primeira Liña de Batalla (á dereita da isoglosa).
Son as tantas da mañá. Un pitido que nun principio me semella un tren que me vai levar por diante sen solución de continuidade rescátame de terribles pesadelos polos que deambula o polo menos intranquilizador “toc, toc, toc” de Fole, mesturado cun sempiterno corvo de Poe, que voa dun lado ao outro da “Haifa” feita cuarto repetindo unha e outra vez o seu desagradable “Crow de raven: Never More”, que me transportan a escuros momentos do pasado. Nota mental a min mesmo: a combinación de litros de café e Coca-Cola como único constituínte da cea, mesturado coa visión de “Hai que Botalos” xusto antes de durmir provocan serias disfuncións en canto ao que a definición ideal do sono pracenteiro se refire.
Ao pouco doume conta da procedencia real do son: o fax do CAEV cumpre co seu cometido e comeza a cuspir, un detrás do outro, un bo lote de follas a un ritmo do demo, mesmo semella que sabe da importancia do documento enviado. A cabeceira do documento, que o define como urxente e de alta confidencialidade fai que me poña a desencriptar rapidamente o complexo e segredo código empregado neste tipo de envios (tamén coñecido como AFI).
Cuartel - Pensión Xeral Provisorio do GhSF-r (seczón dura).
Primeira Liña de Batalla (á dereita da isoglosa).
Son as tantas da mañá. Un pitido que nun principio me semella un tren que me vai levar por diante sen solución de continuidade rescátame de terribles pesadelos polos que deambula o polo menos intranquilizador “toc, toc, toc” de Fole, mesturado cun sempiterno corvo de Poe, que voa dun lado ao outro da “Haifa” feita cuarto repetindo unha e outra vez o seu desagradable “Crow de raven: Never More”, que me transportan a escuros momentos do pasado. Nota mental a min mesmo: a combinación de litros de café e Coca-Cola como único constituínte da cea, mesturado coa visión de “Hai que Botalos” xusto antes de durmir provocan serias disfuncións en canto ao que a definición ideal do sono pracenteiro se refire.
Ao pouco doume conta da procedencia real do son: o fax do CAEV cumpre co seu cometido e comeza a cuspir, un detrás do outro, un bo lote de follas a un ritmo do demo, mesmo semella que sabe da importancia do documento enviado. A cabeceira do documento, que o define como urxente e de alta confidencialidade fai que me poña a desencriptar rapidamente o complexo e segredo código empregado neste tipo de envios (tamén coñecido como AFI).
Paso a transcribir os fragmentos máis relevantes.
<...> O noso servizo de Pouca-Intelixencia acaba de emitir un informe que é preciso que sexa de dominio público inmediatamente.<...> Durante o transcurso da reunión segreda (e ben condimentada con viandas e bebidas espirituosas varias) d´A Pereira-Mallón, <...> os nosos micros, colocados segundo as metodoloxías “creativas” proporcionadas polos nosos homólogos fonetistas portugueses, rexistraron unha conversa que pode demostrar por vez primeira a teoría coñecida coma Pole de Ideas. <...>
<...> O noso servizo de Pouca-Intelixencia acaba de emitir un informe que é preciso que sexa de dominio público inmediatamente.<...> Durante o transcurso da reunión segreda (e ben condimentada con viandas e bebidas espirituosas varias) d´A Pereira-Mallón, <...> os nosos micros, colocados segundo as metodoloxías “creativas” proporcionadas polos nosos homólogos fonetistas portugueses, rexistraron unha conversa que pode demostrar por vez primeira a teoría coñecida coma Pole de Ideas. <...>
A seguir vén unha extensa descrición da reunión, persoal que asiste a ela e outros datos técnicos que non son do caso, ou ben pola súa calidade de clasificados ou ben por non demorar máis o momento de dar a noticia ao mundo, polo que paso directamente ao que nos ocupa. (Nota: as negriñas non están presentes no orixinal).
<...>Un dos asistentes á asemblea critica a actitude de outro durante un operativo ao deixar o seu posto por unha suposta avaría, críticas entre as que se atopa a frase “Deixounos silando sós: a leira, o tractor e máis nós!” <...>
Pois si, membros e membras do GhSF todos e todas. Despois do ostracismo (seguramente ben merecido) do inimigo autor da citada teoría, aparecen nun suxeito (ben pouco dubidoso de complicidade coa mesma e traizón á causa, por certo) os síntomas de que a teoría que intenta explicar a aparición de ideas comúns entre individuos sen aparente conexión entre eles pode ser veraz. Para aqueles que dubiden da neutralidade do suxeito estudado, o informe recibido conclúe cun parágrafo que, como mínimo, pode alterar o ánimo de todos aqueles que o lean:
<...> Activadas todas as alarmas do Centro de Altos Estudos Villabollenses, procedeuse ao “ingreso” do suxeito nos nosos laboratorios. <...> Tras a infinidade de probas xa expostas, someteuse ao corpus (ben, máis ben á mente) de estudo á pregunta definitiva: (Ocúltanse, por razóns de seguridade, os nomes do investigador e do suxeito, caracterizado co pseudónimo M.R.)
CAEV: -Coñece vostede un artista denominado M. A.?
M.R.: - Xa llo dixen 1000 veces. Non me vai convencer. EU SON DA PARÍS DE NOIA DE TODA A VIDA...
Tuesday, January 15, 2008
Cultura Popular (avance)
Ola de novo!
Vale, xa sei que prometera airear de vez en cando, e xa sei tamén que xa vai para un mes que teño as contras pechadas, pero compenderedes que, coa venteira que fai...
Así e todo, estívenlle a dar voltas a ver que novos cadros podía pendurar nestas paredes, e (grazas a unha conversa co nunca abondo loado Ulmo e a nunca aínda loada -cousa que ha cambiar, xa veredes- Rho) pensei eu para min que un bo fío do que tirar serían esas versións de clásicos populares que fan (ou facemos, vaia, que non lles quero botar as culpas aos demais) os de A Pereira-Mallón, e que son, diría eu que a actualización e a "Xallasización" do refraneiro de toda a vida. Hoxe non é día de poñerse a facer bricolaxe, que con este tempo a pintura tarda horrores en secar e o cemento-cola (nota a min mesmo: se mesturamos a masa con coca-cola o efeuto será o mesmo?????) non tira nin para atrais (homenaxe á área mindoniense, como non), pero para probar cores si que vale, así que aí vai unha mostra, a ver se vos mola a pintura:
O primeiro que me vén á cabeza é realmente o xerme de todo o demais, e neste caso non cumpre as regras do refraneiro popular, xa que a expresión ten autor coñecido e se me apurades ata copyright, xa que se trata da adaptación da arquicoñecida Lei de Murphy:
En primeiro lugar, vou deixar claro que eu, de toda a vida, xa tiña a versión propia desa lei, e que era máis que nada a versión estendida, co making-off e entrevistas ao director, por dicilo de algunha maneira, e que basicamente rezaba así:
"Canto menor sexa a superficie da torrada untada de manteiga, máis espectacular será o salto da citada torrada para caer xusto enriba dese anaco";pero, despois dunha serie de consultas ao C.A.E.V. (Léase Centro de Altos Estudos Villabollenses, que se o le algún que eu sei débese estar escarallando da risa e esperando unha burrada, coma sempre que se fala do citado organismo que nin é público nin privado nin sequera é) demostraron que o Murphy este, se dicía o da torrada era porque era "Un urbanita de la mierda" (desculpen a desviación lingüística, é que esta afirmación provén da nosa delegación no estranxeiro, en La Bañeza, ou por aí), xa que, segundo o mesmo investigador, se fora gandeiro a lei rezaría do xeito seguinte:
Cando se pousa a lona no silo, esta sempre cae coa parte pola que se desenrola para o lado de abaixo. Apréciese que o uso de desenrolar é correcto, que aquí somos paleo-falantes de toda a vida, pero o carallo non é iso, senón que a lei vén acompañada duns cálculos estatísticos que demostran a súa vericidade no 99.9% dos casos, o que dá lugar a un epílogo da mesma:
No caso de que se intente contrarrestar esta lei dándolle a volta á lona antes de botala, iso só se nos ocorre cando xa ía caer da forma correcta, co cal o efecto da citada prevención vese anulado.
Ao parecer, gárdase ese 0.1% para a excepción que, como tal, confirma a regra: unha vez que nos caeu a lona sen querer e quedou, incomprensiblemente, ao dereito. Cousas veredes...
Agardando poder seguir debullando estes estudos tan interesantes en canto nos vaian entregando os datos das súas evolucións dende o CAEV, deica outra e...
BKS 1000!
Subscribe to:
Posts (Atom)