Dedicatorias...

Nunca entendín a colocación das dedicatorias. Por que ao comezo? Non estou dicindo que non deberan ir ao comezo, senón que non sei por que precisamente aí...

Realmente, as dedicatorias, como paratexto que son, deberían ir ao longo de toda a obra, non? Vale, non vou ser iluso, e ben sei que iso é fisicamente imposible, pero non sei se as deberiamos reter e ter presentes durante toda a lectura. Outra opción, (por que non?) en vez de lelas ao comezo coma borreguiños, e sendo conscientes de que nós como lectores tamén estamos construíndo a obra literaria, deberíamola ler cando nos parecera mellor: cando nos apetecera, cando ao longo da lectura nos pareza necesario saber a quen se lle dedica, ao final, ao comezo, antes de mercar o libro, nesta lectura afamada que se fai na librería para ver cal mercar (igual só me pasa a min, pero cada vez que vou mercar un libro querería levar medio andel, e só me queda o recurso de pasar unhas poucas follas para ver sen cal deles non podería vivir, cousa que, por se alguén o dubidaba, deixa non poucas decepcións).

Seguindo coas dedicatorias, tamén hai nelas tipoloxías, pero vou destacar dous tipos: as que están en letra de imprensa e as que son escritas á man polos propios autores... É importante a súa diferenza, xa que as primeiras forman parte da obra e son máis xerais. As outras son feitas en concreto para aquela persoa que vai rematar a obra á hora de lela. Non digo que unha sexa máis importante que a outra, simplemente son diferentes...

Tampouco crin nunca no concepto de xeración. Sempre pensaba eu que era un truco dos críticos para organizar os autores, coma quen organiza os libros por cores e non por orde alfabética.

E chega o momento no que un comeza a lerse. Cando digo lerse non digo que lea as súas propias obras, senón que un se comeza a ler nas obras dos demais, e irremediablemente atopa relacións, atopa que o estudante que le libros en linguas totalmente descoñecidas sente o mesmo (ou algo ben parecido) ca Soliña cando ve marchar ese alguén "devagar, tal e como viñera". Non pode evitar viaxar ao ler a Dana tentando prender un pito baixo o forte nordés (Dana, sempre nordesÓn...)a un Roncudo en días de temporal no que deixar de fumar era ben doado.

Igual é que M. Victoria Moreno tiña máis razón que unha santa en Anagnórise cando dicía (e parafraseo, que levo tempo sen lelo) que un escritor queda marcado ao ir pasando páxinas na novela da súa vida, e é que o ser humano procura escribir e ler esas páxinas coa técnica da creación colectiva.

É entón cando un volve dubidar da existencia das xeracións, pois os creadores desa novela da vida van mudando, van e veñen, aparecen outros novos e, e boa mágoa nos dá, algúns deles tamén desaparecen... Logo, crer nas xeracións e coma crer na existencia dunha especie de "Vidas Paralelas".

Nese momento da "refleusión" un le historias de terras que deberían ser extrañas se Educación non o evitara, vai atopando A Feira, A Goá, o Saor real que está ao revés, Castro, Triabá, Caldaloba... e ve que a vida fai que eses espazos tamén aparezan na súa propia novela, coma se se empeñara en construir un macro-texto, ou polo menos en facer notoria a intertextualidade entre as novelas vitais de vidas que, máis que paralelas, son ondulatorias e se van cruzando entre si como fai o pelo crecho ao ar.

Eu son moito de ler as dedicatorias ao final, así que cando un xa está reflexionando sobre estes temas e ve obras dedicadas "aos meus amigos todos, que pasaron comigo as fortes invernías" ou "na que, sen que serva de precedente, os nomes están escritos en cristián" (perdón se non é literal, que cito de memoria)sabe que nunca aparecerá nun libro de literatura, nunca será un autor recoñecido, mesmo nunca chegará a escribir ou publicar unha obra, máis nunca lle poderán tirar o dereito, outorgado por un membro ao que se honra de chamar amigo, a pertencer a unha xeración.