abelix provii

Como algún dos poucos lectores deste modesto blog saberán, eu non podo opinar de moitas cousas, mais bótolle valor e opino das que controlo un pouco. Como se deducirá do título, vou nestas liñas tratar un erro, non moi grave, mais que é froito do descoñecemento nunha área na que eu, modestias pra que?, domino ata certo punto. Comezamos:
Todo nace nun concerto de Mutenrohi en Negreira no que Fasero (que desfase de home) comenta nunha das presentacións (o que en tv se chamaría intro) que o protagonista da canción tiña que ir asiduamente á citada vila, xa que así mesmo o menciona a letra da canción en cuestión. Para non reproducir a letra enteira, que supoño que, malia a ser tradicional, terá copyright, vou indicar só o fragmento que me ocupa. Dí "Como hei de ir agora/alá a Negreira/ a mercar patacas/ e mailas lentellas". A priori todo ben. Un fulano que se vale da súa burra para as súas actividades comerciais e que, trala morte desta queda desamparado ao quedar sen a súa principal ferramenta de traballo, ademais de perder unha "compañeira", un animal ao que lle garda aprezo. Pois ben, aquí comeza a análise:
A feira de Negreira, en efecto, supuña un grande volume de transaccións no que a produtos agrícolas se refire, polo que non é raro que o noso protagonista se trasladara alí a mercar patacas. Outro cantar échevos o das lentellas. Non é que eu me caracterice polo meu dominio da horticultura, pero o meu pai, que si, intentou miles de veces sacar lentellas na zona de Negreira e como tiveramos que comer delas íamos aviados. Iso agora, que cos métodos agrícolas actuais podes sacar leituga dun anaco de granito, alias pedra. Entón, queda totalmente descartado por cuestións agrícolas que Xosé de Blanco mercara lentellas en Negreira, a non ser que entrara nun supermercado. Visto o erro, imos á procura de solucións:
O primeiro paso é buscar termos que rimen con Negreira en asonante, isto é que rematen en Consonante(s)+e+consonante(s)+a. Ese termo ten que ser un produto agrícola de consumo fundamental e que se producira con abundancia na zona e, polo tanto, estivera moi presente nas feiras. Soa difícil mais penso que atopei a solución: HERBELLAS. Por se alguén se perde tamén lle pode chamar FABAS.
- O uso das herbellas non é propiedade da vella de Litoral, nin tan sequera de Asturias, senón que é un ingrediente fundamental da cuase única comida diaria en Galicia ata non fai moito: O Caldo.
- As herbellas danse en toda aquela zona cunha profusión que ás veces roza o paranormal, polo que se xeraban moitos excedentes. Está claro: Agricultura de subsistencia+excedentes= comercialización. Ergo, era un dos produtos máis habituais das feiras ata non fai moito. De feito, eu aínda recordo unha profesión, os herbelleiros, que eran uns fulanos máis pillos que Dios, e perdón pola expresión, que se dedicaban ao comercio deste produto. O de que eran pillos dígoo por que tiñan unha concepción da medida unificada un tanto peculiar, polo que tiñan un sistema métrico decimal propio que os levaba a empregar unha báscula diferente en función de se compraban ou vendían, en función de para que lado estivera trucada. Iso facía que os agricultores foran ás feiras cunha pesa romana debaixo do brazo, ás veces trucada tamén. O cristo, ben se ve, estaba asegurado. Boa mostra tamén dese oficio é a antroponimia. A zona en cuestión está pragada de xente que ten como apelido FABEIRO. Creo que non lle hai que botar moita imaxinación.

Ergo, a canción orixinal posiblemente dixera "Como hei de ir agora / aló a Negreira / a mercar patacas / e mailas herbellas". Como vedes, a miña teoría é, canto menos, posible, así que xulgade vós, pero que conste que este texto vai dedicado a Xose de Blanco e máis á burra, á súa "compañeira".

Por último, e facendo honor ao título do texto, herbellas, non lentellas.

e haberá que probar

Polo que se ve, andamos todos adevecidos por entrar nun mundo virtual que, certamente, nos é dado, en tanto que cada vez é máis doado acceder a el. Neste novo mundo ao que algúns nos que se inclúe o que suscribe, non damos alcanzado por falla de formación ( e tamén de interese, que as cousas obvias non se poden ou polo menos non se deben negar) proliferan coma fungos nalgúns baños os blogs, ese espazo no que cada quen, con máis ou menos acerto, libera angurias e alegrías que compartir, xa que, e parafraseo anagnórise, entre dous as alegrías compartidas tocan a máis e as angurias confesadas tocan a menos. Así pois, navegantes, aí vai o meu.