Chamádeme teimudo, pesado, tolo, arriscado de máis ou o que queirades, pero creo que o post anterior aínda tiña un pase e, mira ti, tan arriscado son, que aínda en perigo de que ninguén volva ler nunca máis este blog, vou colgar a segunda entrega da serie, que creo que está algo mellor. A aqueles que, con toda a lóxica do mundo, lle parezan unha chapuzada, que sigan conectándose de vez en cando, que axiña volverán os posts normais nos que me meto con todo o mundo e esas cousas. Ata entón, déixovos con:
Eu de maior quero ser o mesmo ca ti. Así, sen anestesia nin nada. Nin sequera tomara o vaso de whisky que lle dan aos vaqueiros nas películas do oeste cando lle van curar unha ferida de bala a base de pólvora ardendo. Facédeme caso, que che espeten isto así, en vivo, doe de carallo. Pois a min díxomo o meu curmán pequeno unha vez que me viu diante do ordenador escribindo paridas coma estas que agora tecleo. De feito, cada dúas ou tres liñas miro cara atrás. Se aparece pola porta guindo o ordenador pola fiestra antes de que me volva a soltar unha lindeza polo estilo.
O carallo, á fin de contas, non é que un curmán pequeno, que teoricamente te considera un exemplo a seguir, queira ser coma ti. O carallo é que che fode o sono durante semanas ata que un bo día o colles por banda e preguntas, outra boa, con cara de bo rapaz que nunca rompeu un prato, qué cona considera o neno que es ti. Porque eu, que saiba, son estudante, e iso pódeo ser el cando queira. De feito xa o é, se é que ao que fan agora na escola se lle pode chamar estudar.
Imos abrir outro parágrafo para meditar un pouco. Realmente, queres saber a impresión que ten de ti o cativo? No caso dunha resposta afirmativa, só queda desexar sorte e unha boa terapia de grupo ao intrépido. Recoñezo que, no meu caso, a resposta foi unha das menos malas de todas as posibles, xa que ben podía dicir unha do tipo “estar así, sen facer nada”. Nestes casos, a única solución posible é cortar as veas co coitelo da manteiga, para facer o trance o máis duro posible; non sen antes, claro está, estricarlle as orellas ao neno ata poder facer con elas un nó mariñeiro.
Pero, como xa dixen, esta circunstancia non se deu (por fortuna para as veas, o coitelo, a manteiga e as orellas do interfecto), pero o cortés non quita o valente, e, do mesmo xeito, que non tivera a peor das ideas sobre a miña persoa non supón que a súa resposta fose boa. “Non sei que es, pero gústame”. A diferenza entre esta resposta e unha pedrada no medio da testa non é tan grande como cabería imaxinar.
Como se poderá imaxinar, aí vai o sono doutra chea de noites a tomar vento (non é que me gusten os eufemismos, ben podería poñer a tomar polo cu, pero un dos meus propósitos de ano novo é escribir sen tacos. Só se libran cona e carallo porque están a ser substituídos por coño e polla a pasos axigantados e hai que facer país). Agora, visto que preguntarlle ao mocoso qué pensa que son eu non vale para nada, hai que dilucidar sobre a vida, e, o que é máis grave, por qué lle gusta a el. Realmente, ver a un fulano estudando lingüística ou gramática histórica non pode instaurar vocación ningunha, prácticas masoquistas á parte. Por iso, na miña vida tiña que haber algo que resultase minimamente atractivo para a infancia.
Eu, realmente, non atopaba nada, e tívenme que poñer en mans de profesionais. Unha amiga psicóloga tentou relacionar este feito coa síndrome de Estocolmo, e case me convenceu. Segundo ela, esa teoría explica tamén por qué os nenos e nenas se namoran dos seus mestres e das súas mestras. Mágoa que non houbera cámara de fotos porque a miña cara tivo que ser maxistral. Cando me explicou que se debe a que os nenos pequenos, que ata o momento gozan dunha liberdade case total, ven aos docentes como un axente coartante; e por iso se namoran deles, non puiden aguantar máis. Tívenme que escarallar de risa. Creo que é comprensible.
Do anterior pódese deducir que a teoría da psicóloga caeu polo seu propio peso e máis que esta amiga debe ter un Edipo que non pode con el. Agora se explica que o pai da psicanálise tivera que montar unha cadea de supermercados para subsistir (os arquicoñecidos Froiz).
Aínda hoxe penso que foi unha temeridade o que vou contar, pero aínda así boteille valor e un día que o meu curmán veu polo meu cuarto mentres eu estaba facendo un traballo de literatura medieval, senteino á miña beira para que vise o que facía en realidade e así descubrir qué era o que lle gustaba. Fun respondendo ás súas preguntas (non sei por qué carallo a ninguén se lle ocorreu aínda poñer a nenos policías para facer os interrogatorios, sería un grande adianto) sobre as cantigas, os trobadores, a lingua e moitas outras cousas que eu nunca preguntaría á súa idade. Entre preguntas complicadas fun rematando o traballo, e desde que o rematei pregunteille se lle gustaría estar continuamente facendo ese tipo de cousas. Textualmente: “si, mola moitísimo saber que os reis de fóra escribían en galego, e que os reis católicos se pasaron tanto. Aínda por riba, por culpa dos outros mangantes marchounos Portugal.”
Qué se lle vai facer... Amiguiños, como dicía no apartado anterior, cando un neno di cousas coma estas non cabe ningunha dúbida.
DA CORDA PARA TODA A VIDA.
