Etimoloxía (ae) á Carta (ae).

Estoulle dando voltas ultimamente (vale, desde onte á noite, pero moitas voltiñas de Dios eh) á etimoloxía e de paso significado dunha palabra que debe referir un tipo de terreo, xa que está presente na microtoponímia de, polo menos, tres parroquias. Este terreo caracterízase por ser moi chan e altamente produtivo, incluso máis produtivo que as agras, que sería o tipo de terreo que mellor lle acae. De feito, pódese dicir que estas zonas están dentro das agras, isto é, que son unha parte especial das agras. O nome en cuestión é , e quero deducir que a última parte vén de AREA (AREA, AREAE, que diría un que eu sei), pero do que leva diante non teño nin idea. Estará vencellado coa Alcarria? Quen sabe. Ala, etimoloxistas do mundo, a darlle a cabeciña e espero as vosas respostas.

CAMERA CAFE, vaia teatro.

Certamente, ultimamente non é fácil, nin moito menos, atopar nas grellas de televisión programas que vallan minimamente a pena, pero aí atrás comecei a ver de vez en cando (desde que remataba de corrixir os deportes e ata que daba a hora de marchar) un programa de telecinco titulado Camera Café. Non é que sexa nada do outro mundo tampouco, pero ten uns guións áxiles e intensos, cos que se pode crear toda unha historia a partir de tres gags e un gag final a modo de epílogo que se producen a carón da máquina de café dunha oficina.
O caso é que, xa desde as primeiras veces, percibín un formato que me resultaba moi interesante e despois de lle dar moito a esta cabeciña, deime conta de que a serie en cuestión non é máis que unha obra de teatro gravada. Ao igual que acontece no teatro, a imaxe que ten o espectador é sempre a mesma. Neste caso, en lugar de ver a escena desde o patio de butacas, vémola a través dunha cámara teoricamente oculta na máquina do café. Esto determina o tipo de guión, outorgándolle moita importancia ao texto, xa que a maior parte da acción coñecémola a partir dos comentarios que realizan mentres toman o café que, por certo, debe ser o noventa por cento do tempo nesa oficina. Isto permite, coa cámara que antes describimos, viaxes por Exipto ou saber do que acontece nos diferentes despachos sen mover nin un ápice a imaxe.

Para máis similitudes, a escena desenvólvese (aquí case valería desenrólase, por que vaia sarillos arman) nun espazo que ben podería ser un escenario. Deste xeito, habería tres bambalinas. Unha sería o forro, que en lugar de ser un corte na lona de detrás do escenario son as portas dun ascensor. Despois temos dúas bambalinas 3, a dereita e esquerda, nas que se adiviñan dous corredores do edificio. Por último, temos unha bambalina 1 á esquerda, que é unha porta na que adiviñamos que están os baños.

En canto á escenografía, non temos máis ca unha máquina de actor (unha fotocopiadora) e dúas mesas de tramoia. Tamén teríamos unha posible máquina de tramoia, as portas do ascensor, e o atrezzo necesario para cada acto e escena (ou historia e gag, neste caso), pero que normalmente non van moito máis alá dos socorridos vasos de plástico do café, carpetas etc.

En canto aos actores e actrices, son moi poucos, actuando tanto como interpretación como figuración e deles imos coñecendo aspectos da vida fóra de escena co paso dos gags. Así créaselle un corpo a cada personaxe (a nai de Bernardo, os fillos e divorcio de Mari Carmen etc.) que fan desta serie unha obra moi completa que se podería interpretar en calquera dos teatros (ou incluso nalgún salón de actos de facultade) que temos á nosa disposición case co mesmo efecto.

En canto ás cuestións técnicas, non existe sonido ningún (en principio) máis alá das voces dos propios actores. As luces non se empregan moito, o que lle aporta verosemellanza, se temos en conta que a luz dunha oficina non varía moito. Esa luz de fluorescente que a todos nos mata está moi ben reproducida, con moito xeral branco e, a priori, moi pouca luz cenital. Podemos considerar como contras a luz do ascensor, pero non se usa tanto con esa idea coma para reproducir fielmente a consabida luz de rubidoiro que nos mata, se cabe, máis que a dos fluorescentes de oficina. Se antes dicíamos que case non se empregan moito as luces, cando se dá esta circunstancia o efecto é moi bo, sobre todo cando se reproducen os apagóns, nos que non hai sensación de luz, pero aínda así vese perfectamente. O mesmo acontece cando se representa a noite, que se fai, ou ben co mesmo plano que os apagóns cando a escena só a hai que vislumbrar (unha señora da limpeza que entra e tira algo e cousas así), ou con luz azul cando hai que ver mellor (escenas nas que se intenta entrar nalgún sitio con nocturnidade e alevosía...).

Para acabar coas cuestións técnicas, dá un efecto moi real cando alguén golpea a máquina do café, xa que vibra ou móvese a imaxe, moi logrado. Por último, as cortiniñas ou lufadas entre historia e historia son as "aventuras" dun vaso de café dentro da bandexa da máquina e ao que lle botan cemento, arde, ferve cun fogón de gas etc.

Dende logo, quen despois de ver este post crea que vai atopar unha obra mestra igual sae decepcionado, pero, visto o que hai agora mesmo na televisión, é do mellorciño que hai e os índices de audiencia outórganlle a gratitude dos espectadores. Para comprobalo, e sen ánimo de publicitade, ás 21:00 en Telecinco de luns a venres.

Os Talibáns da Ghaita (I)

Xa sei que levo moito tempo sen cumprir a promesa de facer, por petición popular, un post sobre este tema, pero non foi por desidia. De feito, levo dende aquela pensando na composición dun texto sobre este tema, e tanto pensei que o vou ter que escribir por entregas.
A primeira dúbida que saltou á miña mente á hora de poñerme a escribir foi "quen son os talibáns da gaita?" ou, o que é o mesmo, "son eu un talibán deses?". A resposta, inevitablemente, é que si.
Definamos "talibán da gaita" como aquel que fai música tradicional extrema, isto é, que se o velliño (normalmente úsase o eufemismo "informante", do que imos prescindir, que case se pode dicir que estamos na casa) di negro, o recolledor de turno canta negro aínda que sexa máis branco que o papel no que o escribe. Ergo, poderíanse considerar talibáns todos aqueles que meten a gadoupa por ser fieis ás informacións recibidas, co atenuante de que, nestes casos, non hai xeito de contrastar esa información, xa que a vella (normalmente as informantes son mulleres, por algunha extraña razón) da casa do lado vai ofrecer uns datos diferentes, xa que é imposible recoller todo o que se cantaba e tocaba fai 50 anos, e cada un lembra o que lembra, que rara vez é coincidente co que lembra a veciña en cuestión.
Unha vez aclarado isto, chegamos a unha conclusión que non por dura deixa de ser certa: TODOS SOMOS TALIBÁNS e, por moito que me doia, eu o primeiro. Quero pois facer confesión e pechar esta primeira entrega cunha das moitas anécdotas deste tipo que, antes de que ninguén tire a primeira pedra, tódolos grupos teñen, os que non teñen catro ou cinco (incluso hai algún, dos que falaremos noutras entregas por seren os talibáns da gaita "pata negra" - acéptase a expresión "talibáns da gaita xamóns de porco celta" para os nacionalistas máis acérrimos, pero o certo é que os españois, ás veces, tamén fan cousas ao xeito- e aos que lles sae unha media de case a anécdota por peza recollida). Neste caso, e para demostrar que eu tamén son talibán, vou contar unha que nos pasou a nós, a ese grandísimo grupo pontevedrés ( e máis a súa delegación na Coruña, ou sexa eu) da que formaba parte.
Despois de analizar concienciudamente unha recollida decidimos facer selección e quedar cun canto (máis ben era un romance) que nos pareceu moi peculiar e montámolo, aínda que estaba incompleto (ben se vía que a informante non lembraba tódalas coplas e a historia quedaba composta por textos nalgúns casos inconexos) porque era moi bonito e entendíase bastante ben.
O paso seguinte a montar unha peza recollida (aprender a tocala e cantala, fixar as coplas e a melodía etc.) é ensaiala ata que se pode presentar en público, fin último de todo o recollido, xa que unha parte moi importante do traballo das asociacións de música tradicional é a difusión, pois recoller para arquivar e volver a gardar non é moi útil para a conservación do noso patrimonio. Por onde ía? Ai si, é certo, a presentación en público, que se produciu nun restaurante folk moi coñecido de preto de Pontevedra. Estábamos a venres e o sábado de noite (máis ben á amencida do domingo, pero para nós, coma sempre, aínda era sábado) marchábamos de viaxe artística (o que en castelán se chama xira) por Asturies.
Pois ben. Nesa máxica noite de venres aproveitamos para probar a reacción que producía no público o novo repertorio que íamos presentar na patria veciña e no medio dese repertorio ía o xa citado canto. A verdade é que a reacción foi moi boa, sobre todo con esa peza que, como xa dixen, era moi peculiar e bastante bonita.
Saímos moi contentos do concerto, decididos a triunfar con aquel repertorio polo mundo adiante, pero pouco nos durou a alegría. Cando nos levantamos ao día seguinte (mellor non vou dicir a hora, pero vaia na nosa defensa que os concertos rematan moi tarde e que á noite seguinte non íamos ver a cama sequera) puxemos a televisión que, coma sempre, acendeu na primeira canle. Cal non sería a nosa sorpresa cando, en "Cine de Barrio" (xa avisei de que nos levantamos un pouquiño tarde), vimos a Saritísima Montiel cantando (obviamente sen gheada nin seseo, e cunha melodía que se parecía pouco á que nos tíñamos, que tiña uns matices marcadamente galegos) o noso canto, desta vez completo.
Como podo criticar os talibáns da gaita se nós, os puritanistas máis abertos, fixemos toda unha "xira" por Asturies tendo que explicar o que nos pasara coa canción en cuestión xusto antes de cantala?. Nunca me arrepentirei de facelo, porque o tema en cuestión triunfou e, malia ao vacile que nos meteron os dos outros grupos en Pontevedra ao volver, rendémoslle homenaxe a unha informante á que a memoria lle xogou unha mala pasada, pero que forma parte dun extracto da poboación sen a que a recuperación da nosa memoria cultural sería imposible. Qué menos que ser fieis ás súas informacións.
Así pois, queridos gaiteiros/as e cantareiros/as, non renunciedes á fidelidade (salvo probas de peso, que diso tamén hei falar) porque ao final todos somos talibáns.

Carta aberta aos enemigos da gheada

Vou publicar aquí un artigo que, por desgraza, lin o outro día e que merece, senón a bronca que o segue, como mínimo un pequeno comentario. Como estou cabreado cáelle a bronca. Que se lle vai facer...

"As vodas con Ghlamour"

(Galicia Hoxe, 25-08-2005)

Juan Pablo Castel.

É tempo de vodas, de traxes á medida e inoportunas costuras, de enchentas, de felicitacións. De novos rumbos. Hainas clásicas, uns dous terzos de familiares e o resto amigos; hainas cunha proporción inversa das que só lembramos o inicio.

Tamén existen eses convites cheos de "ghlamour", que é algo así como o glamour montado en tractor. As gámbas sérvense peladiñas todas e as formas substitúen á espontaneidade que se desprende das terrenais. É como substituírse por outra persoa durante un día. Por qué se antes chuchabamos as cabeciñas deste marisco agora non o facemos. Será polo que poidan pensar. Tranquilos, noiv@s , xa temos unha opinión. (sic).

Cando lin esta noticia deime conta dun detalle: este tío vén por min. Vou parafrasear a admiradísima (tamén coñecida como María Yáñez) cando explica o seu grande teorema matemático: A: Ándaas buscando (si, xa sei, por que se temos, de noso, estar piando por elas...? pero repito que estou parafraseando unha autoridade incuestionable). B: Ten ben onde levalas. Entón, a saber: A+B=C Plaff.

C: En primeiro lugar, teño que comunicar a repulsa a este artigo expresada polo comité do GhSF: Apréciese que a gheada está interpretada como sinal de ignorancia (Ghlamour= glamour+tractor) e ruralismo cando grandes zonas urbanas estarían incluídas dentro da área gheadense, e máis que van estar cando esta organización consiga os seus fins: conseguir que a gheada chegue, polo menos, ata o comezo da área lingüística éuscara.

Este uso da gheada como marca de ruralismo e ignorancia é un dos ataques máis frecuentes contra as variedades lingüísticas galegas, feito que se agrava cando provén, coma neste caso, dunha persoa que inflúe na opinión pública ou dunha filóloga, para máis INRI especializada na defensa das linguas e variedades en perigo de extinción, que tamén se ten dado o caso.

Como segundo termo, para que vexades o xogo que dá unha frase desafortunada (Ghlamour=glamour+tractor), unha vez máis aparece unha identificación do traballo agrícola e gandeiro, así coma da vida no medio rural, coa ignorancia, incultura e, case, coa falta de educación. Este problema xorde, de base, dun concepto erróneo de cultura, co que se demostra que o autor da célebre frase non gozou das maxistrais leccións de Gondar Portasany coma o humilde labrego e gheada-falante que asina estas liñas. Podería dicir que, polo mesmo, hai "tractoristas" con máis cultura ca el, pero, como eu si que tiven a oportunidade de aprender o significado verdadeiro da palabra cultura vou empregar un insulto máis apropiado: ETNOCENTRISTA URBANITA (Insulto patrocinado pola Asociación de Gandeiros do Xallas e pola Sociedade de Maquinaria en Común A Pereira-Mallón).

Xa por último, e para demostrar que me atizou en todo, como algúns saberedes eu traballo no que en castelán se denomina BBC, é dicir, Vodas, Bautizos e Comuñóns. Así pois, como especialista na materia, polas súas opinións podo deducir que é o típico cliente que estuda un libro de protocolo antes de ir a unha voda, pero despois acaba comendo as vieiras co coitelo da carne. Deste tipo e doutro denominado "Alcaldes aos que dá noxo ver comer" están, por desgraza, os salóns de vodas cheos. Quero expresar, pois, a repulsa dos camareiros de Casa A. a este artigo.

Como conclusión, vou aplicar unha variante do teorema Yáñez: A: Estalas buscando, B: Tes ben onde levalas, C: Tiña unhas ganas de darchas que flipas. A+B+C=D. D: Vídem Blog.

os talibáns da ghaita (previsión)

En primeiro lugar, o título está así en homenaxe aos teletipos que eu no meu traballo (podería dicir prácticas, pero hai veces que traballo de carallo, así que...) leo a diario. Ao clicar neles digamos que che pon a mel na boca, pero ata de alí a media hora (+/-) non te enteras de nada da noticia. Eles dinche que pasou algo, pero ata que o redactor preghiseiro de turno non a acaba non cha mandan como é debido.
Así pois, este é o aviso da próxima publicación sobre os famosos talibáns da ghaita, tamén coñecidos como recunchianos palleteiros, que hoxe non penduro neste blog por falta de tempo, e que estou elaborando a petición popular, considerando ao Ulmo como un fragmento representativo da populación. Axiña nas súas pantallas...

Minuto e Medio

Por último hoxe (e pouco non me parece), quero seguir os pasos do meu criticado por excelencia e, por moito que me doa, vou contradicir as teorías da miña admiradísima María Yáñez (como te queremos!).

Sei que a miña pequena parida literaria dista moito das elaboradas polo actual xenio da Terra Chá, posto que herdou trala morte de Manoel María, (por certo, Ulmo, o ingreso na conta bancaria de sempre, xa sabes..) mais, e xa que a miña cabeciña non dá para crear nada mellor, polo menos que a vexa alguén. As críticas, coma sempre, serán benvidas, por seren xustas e necesarias. O título é provisional, así que tamén se admiten suxerencias. Non ten significado ningún, simplemente é o tempo que me levou a compoñer as liñas tortas que seguen, exactamente 1´28´´. A ver que vos parece:

Foise devagar, tal e como viñera. As pingas de auga que levantaban as súas zapatillas de deporte, sempre demasiado vellas, pero sempre impecables, escorrían lentamente polas pedras da zona vella de Compostela á procura doutro bar, doutra barra e doutra cervexa que o devolvera á vida.

Camiñaba sen mirar atrás, coma se o pasado o perseguira a cámara lenta nunha patética película en branco e negro. Atrás quedaba a loita, a amizade, os amores e tantas outras cousas que xa non podían voltar. Por diante del non había nada, só aquela mesta cortina de auga que se convertía en infinidade de arcos da vella ao se reflectir nas luces que os focos proxectaban sobre os edificios e monumentos máis emblemáticos da cidade, e que lles conferían un aquel de halo lendario que tanto o tiña fascinado ata había uns meses, uns días, uns instantes quizais. Todo aquilo rematara xa.

Soliña lembrou aqueles tempos do apartamento de estudantes que compartiran, entre cabichas mal apagadas no cinseiro e restos de pasta con tomate nos pratos sen lavar do vertedoiro. Mentres que o vía marchar, ou fuxir, que non sabía ben o que estaba pasando, viviu de novo aquelas conversas a media voz, todos sentados ao redor da mesiña do salón pensando nun mundo mellor, nunhas vidas que a todos deixaran satisfeitos e nunha utopía na que crían, aínda sabendo que era imposible. Os cigarros pasando de man en man, os vasos de viño ou cervexa indo unha e outra vez da mesa á boca e da boca á mesa... Recordos. Esa puta disfunción cerebral que aplica un papel de filtro para que só lembremos as cousas boas e fai que o presente, por non falar do futuro, nos pareza unha merda.

Viuno desaparecer ao dobrar a esquina, tal e como desaparecía a auga da chuvia, que se demoraba nos tellados e se deixaba ver caendo das gárgolas durante un instante, para desaparecer escoándose polo sistema de sumidoiros. A nostalxia é, coma o recordo, unha grande puta...

Aí queda iso. Ala, agora a criticar, que para iso estamos.

por que, por que?

Quéro reflectir nesta leiriña cibernética unha pregunta que nos vimos facendo moitos dende fai moito tempo, mas que contralapela (alias parte de atrás) do Dicionario Cumio de Expresións e Frases Feitas Castelán-Galego aparece expresada con palabras ben fermosas, por certo. Aí vai:

- Por que "a terceira vai a vencida" se temos, de noso, "ás tres hai vez"?

- Por que "poñerse as botas" se temos, de noso, "enche-las canizas"?

-Por que "tirarse da moto" se temos, de noso, "botarse polas pozas"?

-Por que "andalas buscando" se temos, de noso, "andar a piar por elas" ou "andar facendo nelas"?

-Por que "á vellez viruelas" se temos, de noso, "de vello gaiteiro"?

-Por que...?

Paréceme unha ben bonita maneira de expresar esa dúbida existencial que temos moitos de nós. Por que...?

abelix provii (II)

Antes de comezar con esta nova entrega do que promete ser unha serie na que vou intentar debullar os erros máis correntes na música folk e tradicional, quero aceptar as críticas e pedir desculpas por publicar no blog os erros sen antes comunicalos persoalmente. Isto derívase da queixa procedente do cenáculo ourensán do folk, tal e como se me filtrou dende a revista folkus achegada, cousa obvia sabendo quen son os autores desa grande publicación, ao citado conxunto de grupos e músicos procedentes de Auria. Volvo, porén, a unha nova entrega porque a miña teoría foi aceptada por moitos dos que cometen o erro da anterior edición e as súas queixas derívanse de que "iso haino que dicir antes, coño" (sic). Visto así, creo que é xusto e necesario seguir debullando e intentando emendar eses pequenos erros que todos cometemos cando cantamos cancións da nosa terra. Embarcamos:

-O erro desta vez radica do feito de que para cantar folk é preciso ser galego falante, senón a cousa ponse moi difícil e vemos erros coma o que nos ocupa. Afortunadamente, os que cometen este erro non son a multitude de grupos que versiona a canción en cuestión, senón os que a cantan espontáneamente.

- A canción en cuestión é a celebérrima oh meu amor se ti fores, da Brigada Vitor Jara. O erro provén da confusión para os non paleo-falantes entre eu tenho d´ir acabar(e) e * eu tenho d´ir a cavar(e). Así o outro día atopei xente cantando unha curiosa versión na que o verso en cuestión se modificaba cun sinónimo, incorrecto, claro, e dicía: eu tenho d´ir a sachar(e), co agravante de que a interfecta en cuestión intentaba reproducir a pronuncia portuguesa (ou galega do sul) de [tS] (por certo, que o blog debería ter o alfabeto AFI entre as súas fontes, que senón isto complícase moito; inda así creo que se entende).

- Penso que non hai moito que debullar neste erro, mas imponse unha bronca. Señores (neste caso concreto, señora) se vostedes pensan que un acto de amor é ir coa legoña a onde repousan os restos do amad@ quere dicir que o seu concepto de romanticismo dista moito do meu, que creo, modestamente, que neste caso se achega máis ao dos autores da canción, xa que pouco máis bonito pode haber que desexar morrer xunto á persoa amada, como mostra de fidelidade á altura das máis bonitas de Dante Alighieri ou de calquera dos nosos trovadores, que non dubidaban en morrer ou coitar por amor.

- Así pois, non escarallen vostedes unha das letras máis fermosas da historia da música, e intenten modificar as súas condutas lingüísticas, xa que do mencionado a berrar Árdele el eje, robledal hai un paso ben pequeno.

Pois iso, que Acabare, non a cavare.

abelix provii

Como algún dos poucos lectores deste modesto blog saberán, eu non podo opinar de moitas cousas, mais bótolle valor e opino das que controlo un pouco. Como se deducirá do título, vou nestas liñas tratar un erro, non moi grave, mais que é froito do descoñecemento nunha área na que eu, modestias pra que?, domino ata certo punto. Comezamos:
Todo nace nun concerto de Mutenrohi en Negreira no que Fasero (que desfase de home) comenta nunha das presentacións (o que en tv se chamaría intro) que o protagonista da canción tiña que ir asiduamente á citada vila, xa que así mesmo o menciona a letra da canción en cuestión. Para non reproducir a letra enteira, que supoño que, malia a ser tradicional, terá copyright, vou indicar só o fragmento que me ocupa. Dí "Como hei de ir agora/alá a Negreira/ a mercar patacas/ e mailas lentellas". A priori todo ben. Un fulano que se vale da súa burra para as súas actividades comerciais e que, trala morte desta queda desamparado ao quedar sen a súa principal ferramenta de traballo, ademais de perder unha "compañeira", un animal ao que lle garda aprezo. Pois ben, aquí comeza a análise:
A feira de Negreira, en efecto, supuña un grande volume de transaccións no que a produtos agrícolas se refire, polo que non é raro que o noso protagonista se trasladara alí a mercar patacas. Outro cantar échevos o das lentellas. Non é que eu me caracterice polo meu dominio da horticultura, pero o meu pai, que si, intentou miles de veces sacar lentellas na zona de Negreira e como tiveramos que comer delas íamos aviados. Iso agora, que cos métodos agrícolas actuais podes sacar leituga dun anaco de granito, alias pedra. Entón, queda totalmente descartado por cuestións agrícolas que Xosé de Blanco mercara lentellas en Negreira, a non ser que entrara nun supermercado. Visto o erro, imos á procura de solucións:
O primeiro paso é buscar termos que rimen con Negreira en asonante, isto é que rematen en Consonante(s)+e+consonante(s)+a. Ese termo ten que ser un produto agrícola de consumo fundamental e que se producira con abundancia na zona e, polo tanto, estivera moi presente nas feiras. Soa difícil mais penso que atopei a solución: HERBELLAS. Por se alguén se perde tamén lle pode chamar FABAS.
- O uso das herbellas non é propiedade da vella de Litoral, nin tan sequera de Asturias, senón que é un ingrediente fundamental da cuase única comida diaria en Galicia ata non fai moito: O Caldo.
- As herbellas danse en toda aquela zona cunha profusión que ás veces roza o paranormal, polo que se xeraban moitos excedentes. Está claro: Agricultura de subsistencia+excedentes= comercialización. Ergo, era un dos produtos máis habituais das feiras ata non fai moito. De feito, eu aínda recordo unha profesión, os herbelleiros, que eran uns fulanos máis pillos que Dios, e perdón pola expresión, que se dedicaban ao comercio deste produto. O de que eran pillos dígoo por que tiñan unha concepción da medida unificada un tanto peculiar, polo que tiñan un sistema métrico decimal propio que os levaba a empregar unha báscula diferente en función de se compraban ou vendían, en función de para que lado estivera trucada. Iso facía que os agricultores foran ás feiras cunha pesa romana debaixo do brazo, ás veces trucada tamén. O cristo, ben se ve, estaba asegurado. Boa mostra tamén dese oficio é a antroponimia. A zona en cuestión está pragada de xente que ten como apelido FABEIRO. Creo que non lle hai que botar moita imaxinación.

Ergo, a canción orixinal posiblemente dixera "Como hei de ir agora / aló a Negreira / a mercar patacas / e mailas herbellas". Como vedes, a miña teoría é, canto menos, posible, así que xulgade vós, pero que conste que este texto vai dedicado a Xose de Blanco e máis á burra, á súa "compañeira".

Por último, e facendo honor ao título do texto, herbellas, non lentellas.

e haberá que probar

Polo que se ve, andamos todos adevecidos por entrar nun mundo virtual que, certamente, nos é dado, en tanto que cada vez é máis doado acceder a el. Neste novo mundo ao que algúns nos que se inclúe o que suscribe, non damos alcanzado por falla de formación ( e tamén de interese, que as cousas obvias non se poden ou polo menos non se deben negar) proliferan coma fungos nalgúns baños os blogs, ese espazo no que cada quen, con máis ou menos acerto, libera angurias e alegrías que compartir, xa que, e parafraseo anagnórise, entre dous as alegrías compartidas tocan a máis e as angurias confesadas tocan a menos. Así pois, navegantes, aí vai o meu.