Tuesday, November 22, 2005
Etimoloxía (ae) á Carta (ae).
Estoulle dando voltas ultimamente (vale, desde onte á noite, pero moitas voltiñas de Dios eh) á etimoloxía e de paso significado dunha palabra que debe referir un tipo de terreo, xa que está presente na microtoponímia de, polo menos, tres parroquias. Este terreo caracterízase por ser moi chan e altamente produtivo, incluso máis produtivo que as agras, que sería o tipo de terreo que mellor lle acae. De feito, pódese dicir que estas zonas están dentro das agras, isto é, que son unha parte especial das agras. O nome en cuestión é , e quero deducir que a última parte vén de AREA (AREA, AREAE, que diría un que eu sei), pero do que leva diante non teño nin idea. Estará vencellado coa Alcarria? Quen sabe. Ala, etimoloxistas do mundo, a darlle a cabeciña e espero as vosas respostas.
Monday, November 07, 2005
CAMERA CAFE, vaia teatro.
Certamente, ultimamente non é fácil, nin moito menos, atopar nas grellas de televisión programas que vallan minimamente a pena, pero aí atrás comecei a ver de vez en cando (desde que remataba de corrixir os deportes e ata que daba a hora de marchar) un programa de telecinco titulado Camera Café. Non é que sexa nada do outro mundo tampouco, pero ten uns guións áxiles e intensos, cos que se pode crear toda unha historia a partir de tres gags e un gag final a modo de epílogo que se producen a carón da máquina de café dunha oficina.
O caso é que, xa desde as primeiras veces, percibín un formato que me resultaba moi interesante e despois de lle dar moito a esta cabeciña, deime conta de que a serie en cuestión non é máis que unha obra de teatro gravada. Ao igual que acontece no teatro, a imaxe que ten o espectador é sempre a mesma. Neste caso, en lugar de ver a escena desde o patio de butacas, vémola a través dunha cámara teoricamente oculta na máquina do café. Esto determina o tipo de guión, outorgándolle moita importancia ao texto, xa que a maior parte da acción coñecémola a partir dos comentarios que realizan mentres toman o café que, por certo, debe ser o noventa por cento do tempo nesa oficina. Isto permite, coa cámara que antes describimos, viaxes por Exipto ou saber do que acontece nos diferentes despachos sen mover nin un ápice a imaxe.
Para máis similitudes, a escena desenvólvese (aquí case valería desenrólase, por que vaia sarillos arman) nun espazo que ben podería ser un escenario. Deste xeito, habería tres bambalinas. Unha sería o forro, que en lugar de ser un corte na lona de detrás do escenario son as portas dun ascensor. Despois temos dúas bambalinas 3, a dereita e esquerda, nas que se adiviñan dous corredores do edificio. Por último, temos unha bambalina 1 á esquerda, que é unha porta na que adiviñamos que están os baños.
En canto á escenografía, non temos máis ca unha máquina de actor (unha fotocopiadora) e dúas mesas de tramoia. Tamén teríamos unha posible máquina de tramoia, as portas do ascensor, e o atrezzo necesario para cada acto e escena (ou historia e gag, neste caso), pero que normalmente non van moito máis alá dos socorridos vasos de plástico do café, carpetas etc.
En canto aos actores e actrices, son moi poucos, actuando tanto como interpretación como figuración e deles imos coñecendo aspectos da vida fóra de escena co paso dos gags. Así créaselle un corpo a cada personaxe (a nai de Bernardo, os fillos e divorcio de Mari Carmen etc.) que fan desta serie unha obra moi completa que se podería interpretar en calquera dos teatros (ou incluso nalgún salón de actos de facultade) que temos á nosa disposición case co mesmo efecto.
En canto ás cuestións técnicas, non existe sonido ningún (en principio) máis alá das voces dos propios actores. As luces non se empregan moito, o que lle aporta verosemellanza, se temos en conta que a luz dunha oficina non varía moito. Esa luz de fluorescente que a todos nos mata está moi ben reproducida, con moito xeral branco e, a priori, moi pouca luz cenital. Podemos considerar como contras a luz do ascensor, pero non se usa tanto con esa idea coma para reproducir fielmente a consabida luz de rubidoiro que nos mata, se cabe, máis que a dos fluorescentes de oficina. Se antes dicíamos que case non se empregan moito as luces, cando se dá esta circunstancia o efecto é moi bo, sobre todo cando se reproducen os apagóns, nos que non hai sensación de luz, pero aínda así vese perfectamente. O mesmo acontece cando se representa a noite, que se fai, ou ben co mesmo plano que os apagóns cando a escena só a hai que vislumbrar (unha señora da limpeza que entra e tira algo e cousas así), ou con luz azul cando hai que ver mellor (escenas nas que se intenta entrar nalgún sitio con nocturnidade e alevosía...).
Para acabar coas cuestións técnicas, dá un efecto moi real cando alguén golpea a máquina do café, xa que vibra ou móvese a imaxe, moi logrado. Por último, as cortiniñas ou lufadas entre historia e historia son as "aventuras" dun vaso de café dentro da bandexa da máquina e ao que lle botan cemento, arde, ferve cun fogón de gas etc.
Dende logo, quen despois de ver este post crea que vai atopar unha obra mestra igual sae decepcionado, pero, visto o que hai agora mesmo na televisión, é do mellorciño que hai e os índices de audiencia outórganlle a gratitude dos espectadores. Para comprobalo, e sen ánimo de publicitade, ás 21:00 en Telecinco de luns a venres.
O caso é que, xa desde as primeiras veces, percibín un formato que me resultaba moi interesante e despois de lle dar moito a esta cabeciña, deime conta de que a serie en cuestión non é máis que unha obra de teatro gravada. Ao igual que acontece no teatro, a imaxe que ten o espectador é sempre a mesma. Neste caso, en lugar de ver a escena desde o patio de butacas, vémola a través dunha cámara teoricamente oculta na máquina do café. Esto determina o tipo de guión, outorgándolle moita importancia ao texto, xa que a maior parte da acción coñecémola a partir dos comentarios que realizan mentres toman o café que, por certo, debe ser o noventa por cento do tempo nesa oficina. Isto permite, coa cámara que antes describimos, viaxes por Exipto ou saber do que acontece nos diferentes despachos sen mover nin un ápice a imaxe.
Para máis similitudes, a escena desenvólvese (aquí case valería desenrólase, por que vaia sarillos arman) nun espazo que ben podería ser un escenario. Deste xeito, habería tres bambalinas. Unha sería o forro, que en lugar de ser un corte na lona de detrás do escenario son as portas dun ascensor. Despois temos dúas bambalinas 3, a dereita e esquerda, nas que se adiviñan dous corredores do edificio. Por último, temos unha bambalina 1 á esquerda, que é unha porta na que adiviñamos que están os baños.
En canto á escenografía, non temos máis ca unha máquina de actor (unha fotocopiadora) e dúas mesas de tramoia. Tamén teríamos unha posible máquina de tramoia, as portas do ascensor, e o atrezzo necesario para cada acto e escena (ou historia e gag, neste caso), pero que normalmente non van moito máis alá dos socorridos vasos de plástico do café, carpetas etc.
En canto aos actores e actrices, son moi poucos, actuando tanto como interpretación como figuración e deles imos coñecendo aspectos da vida fóra de escena co paso dos gags. Así créaselle un corpo a cada personaxe (a nai de Bernardo, os fillos e divorcio de Mari Carmen etc.) que fan desta serie unha obra moi completa que se podería interpretar en calquera dos teatros (ou incluso nalgún salón de actos de facultade) que temos á nosa disposición case co mesmo efecto.
En canto ás cuestións técnicas, non existe sonido ningún (en principio) máis alá das voces dos propios actores. As luces non se empregan moito, o que lle aporta verosemellanza, se temos en conta que a luz dunha oficina non varía moito. Esa luz de fluorescente que a todos nos mata está moi ben reproducida, con moito xeral branco e, a priori, moi pouca luz cenital. Podemos considerar como contras a luz do ascensor, pero non se usa tanto con esa idea coma para reproducir fielmente a consabida luz de rubidoiro que nos mata, se cabe, máis que a dos fluorescentes de oficina. Se antes dicíamos que case non se empregan moito as luces, cando se dá esta circunstancia o efecto é moi bo, sobre todo cando se reproducen os apagóns, nos que non hai sensación de luz, pero aínda así vese perfectamente. O mesmo acontece cando se representa a noite, que se fai, ou ben co mesmo plano que os apagóns cando a escena só a hai que vislumbrar (unha señora da limpeza que entra e tira algo e cousas así), ou con luz azul cando hai que ver mellor (escenas nas que se intenta entrar nalgún sitio con nocturnidade e alevosía...).
Para acabar coas cuestións técnicas, dá un efecto moi real cando alguén golpea a máquina do café, xa que vibra ou móvese a imaxe, moi logrado. Por último, as cortiniñas ou lufadas entre historia e historia son as "aventuras" dun vaso de café dentro da bandexa da máquina e ao que lle botan cemento, arde, ferve cun fogón de gas etc.
Dende logo, quen despois de ver este post crea que vai atopar unha obra mestra igual sae decepcionado, pero, visto o que hai agora mesmo na televisión, é do mellorciño que hai e os índices de audiencia outórganlle a gratitude dos espectadores. Para comprobalo, e sen ánimo de publicitade, ás 21:00 en Telecinco de luns a venres.
Subscribe to:
Posts (Atom)