Unha mensaxe para Mariano, de Manuel Rivas

Antes de nada, aclarar que este texto non é meu, é de Manuel Rivas, que non quero ter que pagar unha pasta por plaxio. Ora ben, non o cito debidamente porque a min, sinceramente, chegoume vía mail, e non sei moi ben de onde sae, así que cito ao autor, mais non a fonte. Agardo que sexa unha licencia que Manoliño (e sobre todo a SGAE, que son uns pesados) me disimule. Por se acaso, póñoo tamén en grande aquí abaixo. É longo, pero de verdade que vale a pena lelo:

MANUEL RIVAS Luces

Unha mensaxe para Mariano

MANUEL RIVAS 18/01/2008

Moito se fala estes días das perdas e ganancias para Mariano Rajoy, o líder da dereita española. Por unha banda, ficha un tiburón, por outra, despréndese dun merlo branco. El saberá o que fai, que para iso é rexistrador da propiedade. No medio desta feroz loita darwinista, eu o que pensei é enviarlle un agasallo creacionista. Un exemplar de vagalume e outro de xoaniña.

O texto que acompañará este envío entomolóxico podería dicir o seguinte:

"As linguas non restan, Mariano. As linguas suman. As linguas non pesan. Non son un lastre para quen as leva. Pola contra, son elas as que levan o peso da historia enriba da cabeza. Móvense por unha sorte de enerxía interior, alternativa. O xeito en que traballan as verbas, a maneira de elas viviren, é moi semellante á relación que ten a avelaíña coa lámpada na noite. Porén, malia non ter peso, as linguas pertencen á natureza. Mesmo son o enxerto máis logrado e actúan coma o pole para a semente. Verbo desa fecundación, quixera lembrar que na lingua galega os seres máis nomeados son dous cativos coleópteros. O vagalume (de nome científico, lampyris nocticula) é chamado de máis de cen maneiras diferentes e algo semellante ocorre coa xoaniña (coccinella septempunctata). O vagalume emite luz. A xoaniña, coa súa forma esférica e sete puntiños mouros sobre o vermello dos élitros, trae a boa sorte se se pousa na man. O vagalume e a xoaniña escasean agora por mor dos herbicidas.

Unha lingua é comparábel a un senlleiro ecosistema. Se sentimos noxenta a queima dun bosque amazónico ou a seca dun río, ou a perda dunha obra artística e monumental, cómo ser insensíbel ante a vida das linguas!

Non hai fotografías das linguas feridas, das verbas fanadas, mais cada unha desas perdas deixa un cráter na boca da humanidade, unha chaga na gorxa da historia. Se tiveramos esas imaxes, serían estarrecedoras. Porque as linguas non son abstraccións nin simples artificios gramáticos. Teñen corpo e alma, que non van esgazados o un da outra.

A vida das linguas é unha metáfora das nosas vidas.

Hai dous espazos contrapostos no fondo submarino das rías galegas. O que os mariñeiros chaman almeiro, os lugares de cría e desove, un erótico leito de cores, e aqueloutro que chaman a marca do medo, as furnas do baleiro onde domina o silencio e os peixes non entran pola memoria do esquilmo. Cada lingua é un almeiro fronte a marca do medo, un viveiro fronte o baleiro uniformizador.

Entrado o século XXI, hai dous eixos nos que basear a civilización: o cultivo dos dereitos humanos e o da biodiversidade no mapa da natureza e das culturas. Eses dous cultivos están entrenzados e son hoxe a primeira proba de civilización, de calidade democrática.
Por que o vagalume e a xoaniña foron os seres máis nomeados? Quizais polo instinto das linguas, á procura da luz e da sorte". Stop. Fin da mensaxe.

Por qué enviar agora os dous coleópteros a Mariano? Non se trata de política. Non ten de ver nada coa campaña electoral. Non é unha mensaxe críptica. O que pasa é que Mariano cada vez que vén a Galicia pois solta un mesmo retrouso: "O que fai falta é menos galego e máis inglés". Nos últimos tempos, veña coa ladaíña: Menos galego, máis inglés. Un titular, don Mariano!, solicita o xornalista. E Mariano entoa o ritornello: "Menos gallego, más inglés".

A min esa demanda lingüística sorpréndeme moito. Desconcértame. Non porque Mariano sexa ou non galego. En Galicia hai máis xente que comparte esa idea, mais non é o auto-odio nin por ignorancia. É por desprendemento. En Galicia hai moitos galegos que falan galego. É un dos lugares do mundo onde máis galego se fala. Tamén hai moitos galegos que falan galego en castelán. E algúns que falan castelán en galego. A cousa non vai por aí. O meu desacougo con Mariano ten relación co seu papel de líder político conservador. E se é conservador, penso eu, por que non quere conservar? Conservar o galego, que o que necesita unha man de conservación. Home, se fai falta botarlle unha man ao inglés, pois tamén lla botamos.

O outro motivo de desconcerto é que Rajoy é de profesión Rexistrador da Propiedade. E logo a lingua galega non é unha propiedade? Hoxe en día todo o mundo sabe que a lingua é un recurso. Sábeno os suízos, que de propiedade entenden un ovo e a metade doutro, e por iso conviven con catro linguas. Sábeno os países poderosos e outros máis modestos ou de menos falantes. Vai ti a Islandia, que son 300.000, e dilles que para qué queren o islandés. Saes de volta no primeiro avión cunhas orellas de burro. Así que non entendo a razón pola que un rexistrador da propiedade, un home intelixente, en plenas facultades, quere que nos desprendamos de semellante propiedade. Pois mira que non é leira o galego! Con el podes falar e entenderte en Viana, en Porto Alegre, en Luanda, en Maputo, en Cabo Verde, en Goa, en Timor e mesmo en Pontevedra e no Vaticano. E non habería maneira de falar máis inglés sen achicar o galego? Unha cousa é ser políglota e outra troglodita.

Contrasta esta actitude co estilo tan sereno e respectuoso do conselleiro de Educación da Junta de Castilla-León, Juan José Mateos, que vén de ratificar o convenio para a incorporación do galego en todo o itinerario escolar na bisbarra do Bierzo. Coido que acae o exemplo, pois forma parte dun goberno autonómico conservador. Escoiteino falar este mércores, co gallo do acto a prol da lingua da asociación Xarmenta, co teatro de Ponferrada ateigado de xente, e o que el fixo foi un discurso da intelixencia e de defensa da diversidade. No Bierzo, que é parte administrativa de Castilla-León, pasouse en seis anos de 25 estudantes de galego a máis de 1.000 na actualidade.

No recente informe do PNUMA, o Programa das Nacións Unidas para o Medio Ambiente, fanse unhas afirmacións moi interesantes verbo das linguas. Paréceme fundamental ese enfoque. Considerar as linguas parte esencial do medio ambiente. Normalmente, falamos como respiramos. Mentres respiramos non nos poñemos a reflexionar sobre a importancia do aparato respiratorio. Dicía o poeta arxentino Manuel Lugones que el só foi consciente da importancia do aparato respitarorio o día que estivo a piques de afogar nunha praia. Pois ben. O que di o PNUMA é que a perda dunha lingua e do seu contexto cultural representa a queima dun libro de consulta único do mundo natural. De seguir a actual tendencia, calcúlase que dentro de 100 anos, o 90% dos idiomas do mundo estarán extinguidos ou a piques de se extinguir.

Eu ben sei que Mariano non quere que o galego estea nesa lista de desaparecidos, mais para iso hai que botar unha man. Ei! Ao pescozo, non.

Cultura Popular 1.2 (Urxente)

02:00 Zulú.
Cuartel - Pensión Xeral Provisorio do GhSF-r (seczón dura).
Primeira Liña de Batalla (á dereita da isoglosa).

Son as tantas da mañá. Un pitido que nun principio me semella un tren que me vai levar por diante sen solución de continuidade rescátame de terribles pesadelos polos que deambula o polo menos intranquilizador “toc, toc, toc” de Fole, mesturado cun sempiterno corvo de Poe, que voa dun lado ao outro da “Haifa” feita cuarto repetindo unha e outra vez o seu desagradable “Crow de raven: Never More”, que me transportan a escuros momentos do pasado. Nota mental a min mesmo: a combinación de litros de café e Coca-Cola como único constituínte da cea, mesturado coa visión de “Hai que Botalos” xusto antes de durmir provocan serias disfuncións en canto ao que a definición ideal do sono pracenteiro se refire.
Ao pouco doume conta da procedencia real do son: o fax do CAEV cumpre co seu cometido e comeza a cuspir, un detrás do outro, un bo lote de follas a un ritmo do demo, mesmo semella que sabe da importancia do documento enviado. A cabeceira do documento, que o define como urxente e de alta confidencialidade fai que me poña a desencriptar rapidamente o complexo e segredo código empregado neste tipo de envios (tamén coñecido como AFI).

Paso a transcribir os fragmentos máis relevantes.

<...> O noso servizo de Pouca-Intelixencia acaba de emitir un informe que é preciso que sexa de dominio público inmediatamente.<...> Durante o transcurso da reunión segreda (e ben condimentada con viandas e bebidas espirituosas varias) d´A Pereira-Mallón, <...> os nosos micros, colocados segundo as metodoloxías “creativas” proporcionadas polos nosos homólogos fonetistas portugueses, rexistraron unha conversa que pode demostrar por vez primeira a teoría coñecida coma Pole de Ideas. <...>

A seguir vén unha extensa descrición da reunión, persoal que asiste a ela e outros datos técnicos que non son do caso, ou ben pola súa calidade de clasificados ou ben por non demorar máis o momento de dar a noticia ao mundo, polo que paso directamente ao que nos ocupa. (Nota: as negriñas non están presentes no orixinal).

<...>Un dos asistentes á asemblea critica a actitude de outro durante un operativo ao deixar o seu posto por unha suposta avaría, críticas entre as que se atopa a frase “Deixounos silando sós: a leira, o tractor e máis nós!” <...>

Pois si, membros e membras do GhSF todos e todas. Despois do ostracismo (seguramente ben merecido) do inimigo autor da citada teoría, aparecen nun suxeito (ben pouco dubidoso de complicidade coa mesma e traizón á causa, por certo) os síntomas de que a teoría que intenta explicar a aparición de ideas comúns entre individuos sen aparente conexión entre eles pode ser veraz. Para aqueles que dubiden da neutralidade do suxeito estudado, o informe recibido conclúe cun parágrafo que, como mínimo, pode alterar o ánimo de todos aqueles que o lean:

<...> Activadas todas as alarmas do Centro de Altos Estudos Villabollenses, procedeuse ao “ingreso” do suxeito nos nosos laboratorios. <...> Tras a infinidade de probas xa expostas, someteuse ao corpus (ben, máis ben á mente) de estudo á pregunta definitiva: (Ocúltanse, por razóns de seguridade, os nomes do investigador e do suxeito, caracterizado co pseudónimo M.R.)
CAEV: -Coñece vostede un artista denominado M. A.?
M.R.: - Xa llo dixen 1000 veces. Non me vai convencer. EU SON DA PARÍS DE NOIA DE TODA A VIDA...

Cultura Popular (avance)

Ola de novo!

Vale, xa sei que prometera airear de vez en cando, e xa sei tamén que xa vai para un mes que teño as contras pechadas, pero compenderedes que, coa venteira que fai...

Así e todo, estívenlle a dar voltas a ver que novos cadros podía pendurar nestas paredes, e (grazas a unha conversa co nunca abondo loado Ulmo e a nunca aínda loada -cousa que ha cambiar, xa veredes- Rho) pensei eu para min que un bo fío do que tirar serían esas versións de clásicos populares que fan (ou facemos, vaia, que non lles quero botar as culpas aos demais) os de A Pereira-Mallón, e que son, diría eu que a actualización e a "Xallasización" do refraneiro de toda a vida. Hoxe non é día de poñerse a facer bricolaxe, que con este tempo a pintura tarda horrores en secar e o cemento-cola (nota a min mesmo: se mesturamos a masa con coca-cola o efeuto será o mesmo?????) non tira nin para atrais (homenaxe á área mindoniense, como non), pero para probar cores si que vale, así que aí vai unha mostra, a ver se vos mola a pintura:

O primeiro que me vén á cabeza é realmente o xerme de todo o demais, e neste caso non cumpre as regras do refraneiro popular, xa que a expresión ten autor coñecido e se me apurades ata copyright, xa que se trata da adaptación da arquicoñecida Lei de Murphy:

En primeiro lugar, vou deixar claro que eu, de toda a vida, xa tiña a versión propia desa lei, e que era máis que nada a versión estendida, co making-off e entrevistas ao director, por dicilo de algunha maneira, e que basicamente rezaba así:

"Canto menor sexa a superficie da torrada untada de manteiga, máis espectacular será o salto da citada torrada para caer xusto enriba dese anaco";pero, despois dunha serie de consultas ao C.A.E.V. (Léase Centro de Altos Estudos Villabollenses, que se o le algún que eu sei débese estar escarallando da risa e esperando unha burrada, coma sempre que se fala do citado organismo que nin é público nin privado nin sequera é) demostraron que o Murphy este, se dicía o da torrada era porque era "Un urbanita de la mierda" (desculpen a desviación lingüística, é que esta afirmación provén da nosa delegación no estranxeiro, en La Bañeza, ou por aí), xa que, segundo o mesmo investigador, se fora gandeiro a lei rezaría do xeito seguinte:

Cando se pousa a lona no silo, esta sempre cae coa parte pola que se desenrola para o lado de abaixo. Apréciese que o uso de desenrolar é correcto, que aquí somos paleo-falantes de toda a vida, pero o carallo non é iso, senón que a lei vén acompañada duns cálculos estatísticos que demostran a súa vericidade no 99.9% dos casos, o que dá lugar a un epílogo da mesma:

No caso de que se intente contrarrestar esta lei dándolle a volta á lona antes de botala, iso só se nos ocorre cando xa ía caer da forma correcta, co cal o efecto da citada prevención vese anulado.

Ao parecer, gárdase ese 0.1% para a excepción que, como tal, confirma a regra: unha vez que nos caeu a lona sen querer e quedou, incomprensiblemente, ao dereito. Cousas veredes...

Agardando poder seguir debullando estes estudos tan interesantes en canto nos vaian entregando os datos das súas evolucións dende o CAEV, deica outra e...

BKS 1000!