Abelix provii(III)

Antes de nada, dicir que este post vai a todo meter, que non teño máis que cinco minutiños escasos para facelo. Tamén quero avanzar que, neste ano de ausencia déuseme por moitas cousas, unha delas escribir, así que xa vou anunciando unha longa serie titulada "Eu de maior". Escribina eu, así que aqueles cun mínimo coñecemento de literatura se queren que cambien de canle, que seguro que é malísima.

Indo ao que nos ocupa, fai unha eternidade xa abriuse nesta leiriña unha serie de posts (dous, concretamente) nos que este que asina puña a caldo á xente por meter a zoca lingüísticamente nas cancións folks e tradicionais, e xa desde aquela anda pola miña cabeza este comentario.

Antes de nada, quero dicir que isto non o saquei eu da miña cabeciña ( aínda que cae bastante de caixón) senón que xa fora relatado noutra ocasión na sacra faculdade de filoloxía, polo que debo expresar os meus agradecementos tamén ao profesor en cuestión, que case todos vós saberedes quen é.

Ao tema: a canción en cuestión évos moi coñecida, e non só no entorno folki, senón que é moi popular no norte de Portugal e no sul da nosa terra, que como sabedes compartimos moitos trazos culturais. Pois ben, trátase da arquicoñecida "As sete mulheres do Minho" ou, para outras usuarias deste blog, "María da Fonte".

Non vou referir aquí a letra enteira, en parte porque xa todos a sabedes, e por outra porque non hai tempo, pero si a estrofa en cuestión:(obviemos a presenza do til de nasalidade)

Viva María da Fonte

com dúas pistolas na mao

para matar aos Cabrais

que sao falsos à naçao.

Aquí empeza a leña, logo. A ver señores (neste caso, de novo, debo especificar que se trataba de señoras): A min paréceme ben que vostedes non lembren xa quen carallo eran os Cabrais (resumindo, foron uns dirixentes portugueses que non é que lle caeran especialmente ben á xente, por así dicilo). Paréceme ben tamén que os posibles informantes desta canción (no lado portugués tamén, pero especialmente no lado galego) esqueceran que se chamaban Cabrais e se quedaran co malos que eran, ou que utilizaran esta estrofa para queimar a outros dirixentes posteriores, pero cona! esta canción sábea ata o meu misifú. Un pouquiño de cultura musical e literaria, por favor, que, xa non digo xente máis descoñecida, pero, por exemplo, gravouna Dulce Pontes, e de aquí a escarallar o Lela, Lela non hai máis que un paso. Así pois, non me meto máis cunhas mozas que, aínda que non o pareza gústanme moito e teñen o máis profundo respecto, polo que só lles recordo que:

Cabrais, non Cabroes.