Eu de maior... quero ser arqueólogo (I)

Xa prometera hai tempo unha serie de posts literarios que se ían chamar así, Eu de maior, e que, como veredes, son unhas breves reflexións persoais, a medio camiño entre os monólogos (vivan Palatiolum e dj white!) e os artigos de opinión (Yáñez, querémoste!) Realmente xa hai tempo e agora case me daba vergonza, pero despois do churrazo de onte, xa se pode colgar o que se queira. Antes de que pasedes de min, lédeo, que está mellor que a poesía, xa veredes:


Eu de maior quero ser arqueólogo.
Imaxinade a cara de miña nai cando un mocoso de 8 ou 9 anos lle espeta a frase indicada en negriña. Obviamente a minchiña que dicía iso era eu. E era certo, eh, non pensedes. Hai que ver o mal que fan os documentais na xente. Tres ou catro programas dedicados aos achados arqueolóxicos máis interesantes do mundo e un par de visitas a castros e dolmens dos espallados pola nosa xeografía e dille ti que non ao cativo...

Co tempo, a madureza foime indicando que ser arqueólogo non era andar todo o día facendo buracos por aí á procura do chanzo perdido na cadea evolutiva, senón máis ben traballo de biblioteca e por aí si que non pasaba eu nin de risa. Coa ilusión que me facía verme vestido de beige coa paleta nunha man e o cepilliño na outra desenterrando obxectos celtas... por que non pensedes, eh, que xa daquela apuntaba eu maneiras. A min Atapuerca interesábame o mesmo que me podía interesar o zoo da Madroa. Eu o que quería era investigar castros, dolmens, mámoas e demais monumentos megalíticos. A esas idades, convencido como estaba un de que Pondal e Murguía tiñan máis razón ca santos, e de que se non somos celtas a ver que carallo somos, bascos desde logo non, etc.; ala, “da corda” para toda a vida. Que se lle vai facer, outros tíranlle pedras aos avións ou tentan facerlle a cambadela ao Finisterre (perdón, agora hai que dicir arriva).

Non sen traballo, os meus queridos proxenitores deron tirado a bandada de paxariños que tiña eu na miña cabeciña, e despois de ser arqueólogo quixen ser astrónomo (da man dun curmán meu ao que toleaban as estrelas e que rematou sendo doutor en física), ciclista (da man doutro curmán que aínda se segue tirando monte abaixo cunha bicicleta de descenso), correr o Dakar (aínda non o desboto, non estaría mal como carallada ser o primeiro corredor do Dakar en tractor), corredor de rallies (a ver a quen convenzo agora de que non paso de cen co coche), músico (ata que me dei conta por experiencia de que o folk non dá para comer), bombeiro forestal (sen comentarios), e outra chea de animaladas que a un lle van pasando pola cabeza, ata que co sentidiño as ideas sobre o que un quere facer na súa vida o van levando por corredoiras máis realistas. Entón un bo día erguinme totalmente decidido a ser filólogo galego. Aquí habería que introducir un suspiro de alivio da miña nai, que non é que devecera por ter un opositor crónico na casa, pero co historial que acabo de relatar creo que lle deu vinte pesos ás ánimas cando llo dixen.

Entrei, pois, na facultade todo decidido e aí chegaron as especialidades. Por que se alguén pensa que se pode ser filólogo e xa está, vive moi enganadiño. Pasei pois polas etapas de fonético acústico, dialectólogo, normalizador, corrector, crítico literario vendido aos autores (tiña ao Ulmo á man e había que aproveitar), codicólogo...

O peor veu á hora de facer síntese de todas as cousas que me interesaran ao longo da carreira. Ás ideas centrais que me viñan á cabeza eran:
- Unha historia que nos contaran en antropoloxía e na que un aldeán sen ningún tipo de formación rebatía con éxito unha teoría arqueolóxica que relacionaba os gravados en espiral coa figura da cobra, xa que: “ai non, siñor, non, que as cobras sempre se enroscan ca cabeza pra dentro”. Aí van 50 anos de tradición arqueolóxica ao carallo por non ocorrérselle a ninguén mirar como cona se enroscan as cobras.

- O feito de que os de Camposancos (A Guarda), ademais de falar raro, viven nunha das zonas poboadas dende máis antigo de toda a Galiza.

- As investigacións sobre os manuscritos. Se isto non é arqueoloxía que veña Martín Codax e que o vexa.

Aí tes: unha ducia de anos rompendo a cabeza coas cousas que me gustan e ao final volvemos a como empezamos. Vale que teñen outros nomes pero ao fin, todo se resume nun: arqueoloxía. Como adoitaba eu dicir nunha temporada na que era capaz de explicar calquera cousa, aínda que fora física cuántica, co reparto xeográfico dos tipos de cabazo:
Á FIN, TODO SON HÓRREOS.