Por último hoxe (e pouco non me parece), quero seguir os pasos do meu criticado por excelencia e, por moito que me doa, vou contradicir as teorías da miña admiradísima María Yáñez (como te queremos!).
Sei que a miña pequena parida literaria dista moito das elaboradas polo actual xenio da Terra Chá, posto que herdou trala morte de Manoel María, (por certo, Ulmo, o ingreso na conta bancaria de sempre, xa sabes..) mais, e xa que a miña cabeciña non dá para crear nada mellor, polo menos que a vexa alguén. As críticas, coma sempre, serán benvidas, por seren xustas e necesarias. O título é provisional, así que tamén se admiten suxerencias. Non ten significado ningún, simplemente é o tempo que me levou a compoñer as liñas tortas que seguen, exactamente 1´28´´. A ver que vos parece:
Foise devagar, tal e como viñera. As pingas de auga que levantaban as súas zapatillas de deporte, sempre demasiado vellas, pero sempre impecables, escorrían lentamente polas pedras da zona vella de Compostela á procura doutro bar, doutra barra e doutra cervexa que o devolvera á vida.
Camiñaba sen mirar atrás, coma se o pasado o perseguira a cámara lenta nunha patética película en branco e negro. Atrás quedaba a loita, a amizade, os amores e tantas outras cousas que xa non podían voltar. Por diante del non había nada, só aquela mesta cortina de auga que se convertía en infinidade de arcos da vella ao se reflectir nas luces que os focos proxectaban sobre os edificios e monumentos máis emblemáticos da cidade, e que lles conferían un aquel de halo lendario que tanto o tiña fascinado ata había uns meses, uns días, uns instantes quizais. Todo aquilo rematara xa.
Soliña lembrou aqueles tempos do apartamento de estudantes que compartiran, entre cabichas mal apagadas no cinseiro e restos de pasta con tomate nos pratos sen lavar do vertedoiro. Mentres que o vía marchar, ou fuxir, que non sabía ben o que estaba pasando, viviu de novo aquelas conversas a media voz, todos sentados ao redor da mesiña do salón pensando nun mundo mellor, nunhas vidas que a todos deixaran satisfeitos e nunha utopía na que crían, aínda sabendo que era imposible. Os cigarros pasando de man en man, os vasos de viño ou cervexa indo unha e outra vez da mesa á boca e da boca á mesa... Recordos. Esa puta disfunción cerebral que aplica un papel de filtro para que só lembremos as cousas boas e fai que o presente, por non falar do futuro, nos pareza unha merda.
Viuno desaparecer ao dobrar a esquina, tal e como desaparecía a auga da chuvia, que se demoraba nos tellados e se deixaba ver caendo das gárgolas durante un instante, para desaparecer escoándose polo sistema de sumidoiros. A nostalxia é, coma o recordo, unha grande puta...
Aí queda iso. Ala, agora a criticar, que para iso estamos.
2 comments:
Gostei muito (e xuro-che que isto non é a condición de que me perdoes os cartos atrasados que che devo polas tuas funcións críticas, que conste).Xa é a segunda vez que o leo (eu tiven a primícia, non?), e agora, claro, reparo en cousiñas novas. En primeiro lugar xogas coa vantaxe da empatia, porque o que ti descreves é case con toda exactitude o estado de ánimo que eu mesmo padecin a derradeira semana de estadia en Santiago (aquela conversa de almas derrotadas na cafetaria da Fácul, lembras?). E, como fai Soliña no teu conto, tamén eu convertin os meus achegados en símbolos da perda, do que se me foi, do que escorrega polos sumidoiros (magnífica imaxe esa das gárgolas e dos sumidoiros, meu, mui poderosa e perfeita para concluir o relato). Polo demais, o conto artella-se con pinceladas fragmentárias do que todo estudante (cando menos desta santa madre Filoloxia) acaba levando nas alforxas despois de 5 viaxes pola travesia: utopias, cigarros, pratos sen lavar. O recordo é unha grande puta, mais tamén un puzzle ao que sempre lle faltan as pezas máis difíceis de encaixar. E que queres que che diga? Que esa sensación limítrofe entre a nosálxia e a desesperación, nesa Compostela nocturna, saíu-che bastante ben, teño de admiti-lo.
Tamén há defeitos, mais non cobro por desvelá-los ;-)
Nota (teño de ir praticando o de pór notas!): en torno a un 8'5.
vale, Ulmo. Grazas polo teu comentario. Indo ao gran: a casa invita a un par de críticas favoráveis, se iso é o que pretendías. Nota ao teu comentario: 9.5 (é que non propuxeches un título,o cal, como diría o grande sabio, é unha contradictio in terminis tendo en conta que era unha das cousas que se solicitaba). Grazas de novo
Post a Comment