Eu de maior... quero ser coma ti! (II)

Chamádeme teimudo, pesado, tolo, arriscado de máis ou o que queirades, pero creo que o post anterior aínda tiña un pase e, mira ti, tan arriscado son, que aínda en perigo de que ninguén volva ler nunca máis este blog, vou colgar a segunda entrega da serie, que creo que está algo mellor. A aqueles que, con toda a lóxica do mundo, lle parezan unha chapuzada, que sigan conectándose de vez en cando, que axiña volverán os posts normais nos que me meto con todo o mundo e esas cousas. Ata entón, déixovos con:

Eu de maior quero ser o mesmo ca ti.
Así, sen anestesia nin nada. Nin sequera tomara o vaso de whisky que lle dan aos vaqueiros nas películas do oeste cando lle van curar unha ferida de bala a base de pólvora ardendo. Facédeme caso, que che espeten isto así, en vivo, doe de carallo. Pois a min díxomo o meu curmán pequeno unha vez que me viu diante do ordenador escribindo paridas coma estas que agora tecleo. De feito, cada dúas ou tres liñas miro cara atrás. Se aparece pola porta guindo o ordenador pola fiestra antes de que me volva a soltar unha lindeza polo estilo.

O carallo, á fin de contas, non é que un curmán pequeno, que teoricamente te considera un exemplo a seguir, queira ser coma ti. O carallo é que che fode o sono durante semanas ata que un bo día o colles por banda e preguntas, outra boa, con cara de bo rapaz que nunca rompeu un prato, qué cona considera o neno que es ti. Porque eu, que saiba, son estudante, e iso pódeo ser el cando queira. De feito xa o é, se é que ao que fan agora na escola se lle pode chamar estudar.

Imos abrir outro parágrafo para meditar un pouco. Realmente, queres saber a impresión que ten de ti o cativo? No caso dunha resposta afirmativa, só queda desexar sorte e unha boa terapia de grupo ao intrépido. Recoñezo que, no meu caso, a resposta foi unha das menos malas de todas as posibles, xa que ben podía dicir unha do tipo “estar así, sen facer nada”. Nestes casos, a única solución posible é cortar as veas co coitelo da manteiga, para facer o trance o máis duro posible; non sen antes, claro está, estricarlle as orellas ao neno ata poder facer con elas un nó mariñeiro.

Pero, como xa dixen, esta circunstancia non se deu (por fortuna para as veas, o coitelo, a manteiga e as orellas do interfecto), pero o cortés non quita o valente, e, do mesmo xeito, que non tivera a peor das ideas sobre a miña persoa non supón que a súa resposta fose boa. “Non sei que es, pero gústame”. A diferenza entre esta resposta e unha pedrada no medio da testa non é tan grande como cabería imaxinar.

Como se poderá imaxinar, aí vai o sono doutra chea de noites a tomar vento (non é que me gusten os eufemismos, ben podería poñer a tomar polo cu, pero un dos meus propósitos de ano novo é escribir sen tacos. Só se libran cona e carallo porque están a ser substituídos por coño e polla a pasos axigantados e hai que facer país). Agora, visto que preguntarlle ao mocoso qué pensa que son eu non vale para nada, hai que dilucidar sobre a vida, e, o que é máis grave, por qué lle gusta a el. Realmente, ver a un fulano estudando lingüística ou gramática histórica non pode instaurar vocación ningunha, prácticas masoquistas á parte. Por iso, na miña vida tiña que haber algo que resultase minimamente atractivo para a infancia.

Eu, realmente, non atopaba nada, e tívenme que poñer en mans de profesionais. Unha amiga psicóloga tentou relacionar este feito coa síndrome de Estocolmo, e case me convenceu. Segundo ela, esa teoría explica tamén por qué os nenos e nenas se namoran dos seus mestres e das súas mestras. Mágoa que non houbera cámara de fotos porque a miña cara tivo que ser maxistral. Cando me explicou que se debe a que os nenos pequenos, que ata o momento gozan dunha liberdade case total, ven aos docentes como un axente coartante; e por iso se namoran deles, non puiden aguantar máis. Tívenme que escarallar de risa. Creo que é comprensible.

Do anterior pódese deducir que a teoría da psicóloga caeu polo seu propio peso e máis que esta amiga debe ter un Edipo que non pode con el. Agora se explica que o pai da psicanálise tivera que montar unha cadea de supermercados para subsistir (os arquicoñecidos Froiz).

Aínda hoxe penso que foi unha temeridade o que vou contar, pero aínda así boteille valor e un día que o meu curmán veu polo meu cuarto mentres eu estaba facendo un traballo de literatura medieval, senteino á miña beira para que vise o que facía en realidade e así descubrir qué era o que lle gustaba. Fun respondendo ás súas preguntas (non sei por qué carallo a ninguén se lle ocorreu aínda poñer a nenos policías para facer os interrogatorios, sería un grande adianto) sobre as cantigas, os trobadores, a lingua e moitas outras cousas que eu nunca preguntaría á súa idade. Entre preguntas complicadas fun rematando o traballo, e desde que o rematei pregunteille se lle gustaría estar continuamente facendo ese tipo de cousas. Textualmente: “si, mola moitísimo saber que os reis de fóra escribían en galego, e que os reis católicos se pasaron tanto. Aínda por riba, por culpa dos outros mangantes marchounos Portugal.”

Qué se lle vai facer... Amiguiños, como dicía no apartado anterior, cando un neno di cousas coma estas non cabe ningunha dúbida.
DA CORDA PARA TODA A VIDA.

Eu de maior... quero ser arqueólogo (I)

Xa prometera hai tempo unha serie de posts literarios que se ían chamar así, Eu de maior, e que, como veredes, son unhas breves reflexións persoais, a medio camiño entre os monólogos (vivan Palatiolum e dj white!) e os artigos de opinión (Yáñez, querémoste!) Realmente xa hai tempo e agora case me daba vergonza, pero despois do churrazo de onte, xa se pode colgar o que se queira. Antes de que pasedes de min, lédeo, que está mellor que a poesía, xa veredes:


Eu de maior quero ser arqueólogo.
Imaxinade a cara de miña nai cando un mocoso de 8 ou 9 anos lle espeta a frase indicada en negriña. Obviamente a minchiña que dicía iso era eu. E era certo, eh, non pensedes. Hai que ver o mal que fan os documentais na xente. Tres ou catro programas dedicados aos achados arqueolóxicos máis interesantes do mundo e un par de visitas a castros e dolmens dos espallados pola nosa xeografía e dille ti que non ao cativo...

Co tempo, a madureza foime indicando que ser arqueólogo non era andar todo o día facendo buracos por aí á procura do chanzo perdido na cadea evolutiva, senón máis ben traballo de biblioteca e por aí si que non pasaba eu nin de risa. Coa ilusión que me facía verme vestido de beige coa paleta nunha man e o cepilliño na outra desenterrando obxectos celtas... por que non pensedes, eh, que xa daquela apuntaba eu maneiras. A min Atapuerca interesábame o mesmo que me podía interesar o zoo da Madroa. Eu o que quería era investigar castros, dolmens, mámoas e demais monumentos megalíticos. A esas idades, convencido como estaba un de que Pondal e Murguía tiñan máis razón ca santos, e de que se non somos celtas a ver que carallo somos, bascos desde logo non, etc.; ala, “da corda” para toda a vida. Que se lle vai facer, outros tíranlle pedras aos avións ou tentan facerlle a cambadela ao Finisterre (perdón, agora hai que dicir arriva).

Non sen traballo, os meus queridos proxenitores deron tirado a bandada de paxariños que tiña eu na miña cabeciña, e despois de ser arqueólogo quixen ser astrónomo (da man dun curmán meu ao que toleaban as estrelas e que rematou sendo doutor en física), ciclista (da man doutro curmán que aínda se segue tirando monte abaixo cunha bicicleta de descenso), correr o Dakar (aínda non o desboto, non estaría mal como carallada ser o primeiro corredor do Dakar en tractor), corredor de rallies (a ver a quen convenzo agora de que non paso de cen co coche), músico (ata que me dei conta por experiencia de que o folk non dá para comer), bombeiro forestal (sen comentarios), e outra chea de animaladas que a un lle van pasando pola cabeza, ata que co sentidiño as ideas sobre o que un quere facer na súa vida o van levando por corredoiras máis realistas. Entón un bo día erguinme totalmente decidido a ser filólogo galego. Aquí habería que introducir un suspiro de alivio da miña nai, que non é que devecera por ter un opositor crónico na casa, pero co historial que acabo de relatar creo que lle deu vinte pesos ás ánimas cando llo dixen.

Entrei, pois, na facultade todo decidido e aí chegaron as especialidades. Por que se alguén pensa que se pode ser filólogo e xa está, vive moi enganadiño. Pasei pois polas etapas de fonético acústico, dialectólogo, normalizador, corrector, crítico literario vendido aos autores (tiña ao Ulmo á man e había que aproveitar), codicólogo...

O peor veu á hora de facer síntese de todas as cousas que me interesaran ao longo da carreira. Ás ideas centrais que me viñan á cabeza eran:
- Unha historia que nos contaran en antropoloxía e na que un aldeán sen ningún tipo de formación rebatía con éxito unha teoría arqueolóxica que relacionaba os gravados en espiral coa figura da cobra, xa que: “ai non, siñor, non, que as cobras sempre se enroscan ca cabeza pra dentro”. Aí van 50 anos de tradición arqueolóxica ao carallo por non ocorrérselle a ninguén mirar como cona se enroscan as cobras.

- O feito de que os de Camposancos (A Guarda), ademais de falar raro, viven nunha das zonas poboadas dende máis antigo de toda a Galiza.

- As investigacións sobre os manuscritos. Se isto non é arqueoloxía que veña Martín Codax e que o vexa.

Aí tes: unha ducia de anos rompendo a cabeza coas cousas que me gustan e ao final volvemos a como empezamos. Vale que teñen outros nomes pero ao fin, todo se resume nun: arqueoloxía. Como adoitaba eu dicir nunha temporada na que era capaz de explicar calquera cousa, aínda que fora física cuántica, co reparto xeográfico dos tipos de cabazo:
Á FIN, TODO SON HÓRREOS.

NOMES

“Pensatzen dut nire izena
nire izana dela,
eta eznaiela ezer ezpada
nire izena.”
(Penso que o meu nome
é o meu ser
e que non son
senón o meu nome)
Gabriel Aresti:Nire Izena (fragmento)

No Montealto, no de Outeiro e máis nas Moas
Permanecen os ares insepultos que nos foron dando forma
No molde verbal dos ventos que habitamos
Os nomes somos nós
e cando acenden os seus rótulos atávicos
as aspas dos muíños derrubados
Marmullan o farelo afirmativo do futuro
Luísa Villalta: Nomes (fragmento)

Os nomes son algo tan importante que chegan a condicionar aquilo ao que nomean. O ser humano é tan simplista que remata mercando comida en función do envase, lendo libros segundo o que poña a contralapela opinando da xente segundo vista... Pois ben, este blog ten un título (un nome, logo) que está tirado dun verso, cutre, pero verso á fin e ao cabo. O caso é que o escribín (polo que pon o papel) no 2003, mais estivo desaparecido entre moreas de papeis (vale, non vos poñades así, que se desaparecen os manuscritos medievais miniaturados, ben pode desaparecer un mal folio escrito a boli bic por un pimpín coma min) ata que o atopei estes días, así que, case dous anos despois, vou poñer algúns anacos do poema que xustifica a existencia desta leira dixital. Seguramente é moi mala, pero é que eu nunca fun de poesía... Vós diredes.
[...]
O mundo é unha casa grande
Chea de xente arredor dun burato negro
Soidade .
O mundo é unha festa chea de cervexa
Brindando pola asociación de alcohólicos anónimos.

Chega o Nadal e as estrelas do ceo
Son burbullas de anuncio de cava
Facendo luces de discoteca
Pró cotillón dos planetas.
[....]
Fuxo da cidade,
Vou prá casa
Mais polo camiño fileiras de eucaliptos
Lémbranme que os corvos do Xallas
Son, non máis
Ca koalas metamorfoseados
Pola mente dun demente,
Polas ansias dun ansioso
Polos poemas dun poeta
Misóxino, mediático;
Erróneo, errático.

A rabuda de Quempallou
Soa de fondo
Anunciando que non só
Anunciando que non sempre
Anunciando que non todo
É só, sempre, todo igual

Gústame Quempallou.
Gústame que alguén teña coraxe
Pra botarlle arrós ás rumbas.
Gústame que alguén teña coraxe
Pra cantar tangos con gheada
Gústame que alguén teña carraxe
pra calar caciques e parir poetas
coma se dunha muiñeira se tratase.


Eu xa avisara de que era moi malo, pero aínda así pídolles desculpas a aquel@s que tiveran a coraxe de lelo. Sei que despois disto a algúns non vos vou volver a ver, pero aínda así, e por se acaso... Bks 1000!